Ta strona została uwierzytelniona.
VI. Do Licy
(Z Horacego)
Bóg mnie wysłuchał — i przekwitasz, Lico,
Wdziałaś na główkę kapturek pajęczy;
Ruszysz się, słychać: każda kostka dźwięczy,
Przez cienką skórę nawet ślepi widzą.
A to, co widzą, nie jest tajemnicą:
Szkielecik ptaka od krwiobiegu cieńszy,
Serce tak małe, że w żeber obręczy
Jest łzą z ołowiu. Przekwitłaś mi, Lico.
Opadłaś, Lico. Zapadłaś się w sobie,
Tak jak się ziemia znienacka zapada,
A każdy mija poruszoną stronę...
Sproszę przyjaciół. Piękną ucztę zrobię,
Niech aż do świtu toczy się biesiada.
Niech czas przetrawi kostki poruszone.
