mu z Czerwonejwsi, hr. Platerowi z Wroniaw, Żółtowskiemu z Ujazdu, hr. Bnińskiemu z Samostrzela, Maksymilianowi Moszczeńskiemu z Żołądkowa, order Orła Czerwonego IV klasy piwowarowi Kolanowskiemu z Poznania, przywódcy Polaków w Radzie miejskiej, Chełmickiemu, radcy sądu apelacyjnego, Jarochowskiemu, prowincyalnemu dyrektorowi Ziemstwa kredytowego, dziekanowi Boińskiemu z Uścia, zasłużonemu około wychowania publicznego mężowi, dziekanowi Węsierskiemu z Kościelca, słynącemu z dobroczynności i przykładnego życia kapłanowi, i innym. Kawalerami św. Jana mianował król radców ziemiańskich Żychlińskiego z Międzyrzecza i hr. Potworowskiego z Niemieckiej Przysieki.[1]
Wkrótce po wstąpieniu na tron pruski Fryderyka Wilhelma IV powzięli dawni wojskowi polscy myśl wystawienia w Poznaniu pomnika generałowi Janowi Henrykowi Dąbrowskiemu.[2] W tym celu wydali dnia 27 czerwca 1841 r. pułkownik Ludwik Sczaniecki, dr. Karol Marcinkowski, Mielżyński, Edward Poniński i inni odezwę do ziomków tej treści:
„Uznano od dawna wielkie zasługi generała Henryka Dąbrowskiego. Okazał on się prawym następcą wszystkich naszych sławnych wojowników, a prócz tego przez długi czas na obcej ziemi podsycał płomień życia narodowego. To mając na uwadze, niektórzy obywatele już przed wielu laty pracowali, aby zwłoki Dąbrowskiego złożone były w katedrze krakowskiej, ale ich usiłowania znalazły przeszkodę, która się nie dała podówczas usunąć i podobno teraz jeszcze nie da. Mamy nadzieję szczęśliwszych czasów, ale, nim nadejdą, nie należałoby pozwolić usypiać wdzięczności narodowej, która przez pamiątki pokrzepia ducha i wywołuje geniusze! Tyle lat żyjemy tylko wspomnieniami, więc one są życia naszego podnietą. Wychodząc z tej zasady, kochani Rodacy, wzywamy was, abyście nam podali rękę i przez składki przyczynili się do uczczenia przez jaki pomnik zasług Henryka Dąbrowskiego.”
