„Ważne doświadczenia zrobiły was dojrzałymi. Myślę, że liczyć mogę na wasze uznanie!”
Dan w Wiedniu 15 maja 1815 r.
W kilkanaście dni później, 3 czerwca 1815 r., otrzymał z Wiednia od króla kanclerz pruski, książę Hardenberg, i minister sprawiedliwości Kircheisen następujący rozkaz gabinetowy:
„Zapewniłem mieszkańcom W. Księstwa Poznańskiego zachowanie języka polskiego obok niemieckiego we wszystkich czynnościach publicznych. To bodaj będzie można osiągnąć pod względem sądownictwa, jeśli urządzi się je podług ordynacyi sądowej pruskiej. Postępowanie sądowe przez tłomaczy już dawniej zawiodło, a do pouczania po polsku brakuje stosownie uzdolnionych pruskich urzędników, mało zaś jest krajowców takich, którzyby podołali temu zadaniu. Wśród takich okoliczności i głównie wskutek objawionego mi życzenia mieszkańców tej prowincyi znajduję stosownem zezwolić na dalsze trwanie dotychczasowego w W. Księstwie zaprowadzonego i tylko niejakich zmian potrzebującego postępowania sądowego, przynajmniej dopóty, dopókiby dowodnie po kilku latach próby nie okazała się jego niedostateczność.”
„Dyrektorowie sądów ziemiańskich i przynajmniej jeden radca w każdym, wiceprezes najwyższego sądu apelacyjnego i dwóch radców powinni być tacy, co przeszli pruską służbę sądową. Prezesi tych kolegiów i reszta radców wybrani być mają z pomiędzy najwykształceńszych i najszanowniejszych polskich prawników.”
W pięć dni po tym rozkazie gabinetowym, 8 czerwca 1815 r., ukazała się w Poznaniu odezwa generała Thümena i naczelnego prezesa Zerboniego di Sposetti tej treści:
„W miejsce dotychczasowych herbów publicznych i znaków krajowych wywieszony będzie w W. Księstwie Poznańskiem królewsko-prusko-wielkoksiążęcy orzeł” (orzeł czarny, mający w popiersiu orła białego).
„Władze publiczne W. Księstwa Poznańskiego używać będą na przyszłość pieczęci, na której będzie prusko-wielkoksiążęcy orzeł z napisem okólnym w niemieckim i polskim języku.”
