utworzonej rzeczypospolitej rzymskiej i przy szturmie Francuzów dostał się do niewoli. Powróciwszy 1849 r. do kraju, osiadł na wsi i 1860 r. poślubił Anielę Baranowską.
Komitet Działyńskiego opierał się nominacyi Taczanowskiego, bo, chociaż wiedziano, że mu nie brakowało odwagi w boju, nie ufano jego zdolnościom i nie przypisywano mu potrzebnej sprężystości charakteru.[1]
Wszystkie trzy oddziały przedostały się przez granicę. Taczanowski zajął Pyzdry, w pobliżu stanął Facheaux a Young de Blankenheim ruszył pod Nowąwieś i tu dnia 26 kwietnia stoczył szczęśliwą potyczkę z Moskalami, których wypędził na terytoryum pruskie.
Dotkliwe jednak były straty, bo polegli pod Nowąwsią kapitan strzelców 2 kompanii, Nikodem Maryański[2], Antoni Powidzki, syn Kaźmierza i Julii z Niedzielskich, porucznik strzelców, Jan Marcinkowski, Brodowski, Władysław Offierski, syn Kaspra z Poznania i Maryanny z Lenkiewiczów, Kaźmierz Trąmpczyński, druga tego imienia, a trzecia tego nazwiska ofiara, Jan Alkiewicz, syn Mikołaja i Małgorzaty Poklateckiej, Bielicki, Włodzimierz Bogusławski, syn Aleksandra i Antoniny z Kawieckich, uczeń gimnazyum ś. Maryi Magdaleny w Poznaniu, Franciszek Górnośląski (Szrajer), Andrzej Kozak, uczeń gimnazyum trzemeszeńskiego, kapitan Piotr Solnicki, Opalski, Francuzi Bréchel i Hagen, i inni, a z ran odniesionych pomarli niebawem Kaźmierz Tułodziecki, syn Antoniego i Pelagii z Lipińskich, Ludwik Bronikowski, najmłodszy syn Ludwika, dziedzica Kościerzyna i Chlastawy, i Henryki z Żychlińskich, brat jego starszy Stanisław Bronikowski, dziedzic Karny, podporucznik huzarów pruskich, i Aleksander Herbst, uczeń gimnazyum trzemeszeńskiego.[3]
Ale niedługo trwała radość z odniesionego zwycięstwa. Dnia 29 kwietnia uderzył generał Kostanda na trzy obozy:
