wszechnie lubiony i szanowany, w końcu zapadł na obłąkanie zmysłów. Brat jego Antoni był nauczycielem języka francuskiego w Glasgowie.[1]
Dnia 9 kwietnia umarł w Poznaniu pułkownik Franciszek Gajewski. Urodzony 31 marca 1792 r. w Margońskiej wsi pod Margoninem z Adama, prezesa trybunału apelacyjnego w Poznaniu za Księstwa Warszawskiego, dziedzica Wolsztyna, i generałówny Eleonory z Garczyńskich, wstąpił bardzo młodo do korpusu inżynieryi wojska saskiego i odbył w nim wojnę 1809 r., po której przeszedł do saskich Gardes du corps, a następnie do wojska polskiego i to do 5 pułku jazdy, którym dowodził Kurnatowski. Wojnę 1812 r. odbył jako oficer przyboczny w sztabie generała Chastel, reszte zaś wojen Napoleońskich w sztabie księcia Neufchătelu, mianowany został pułkownikiem, i w Fontainbleau otrzymał od Napoleona krzyż legii honorowej i dyplom hrabiowski. Po wojnie gospodarzył w Kaliskiem, w r. 1831 dowodził najprzód pierwszym dywizyonem jazdy kaliskiej, później pułkiem jazdy w korpusie Różyckiego. Pozostawił bardzo zajmujące Pamiętniki, które wyszły w Poznaniu 1813 r. w dwóch tomach.
Dnia 11 kwietnia zakończył życie w Gnieźnie dr. Józef Tyc. Urodzony w Warszawie 21 lipca 1800, kształcił się w Poznaniu, później na uniwersytetach w Lipsku i Berlinie. W r. 1831 odbył wojnę jako lekarz sztabowy 3 pułku strzelców pieszych i ozdobiony został krzyżem złotym. Po powrocie do Księstwa przesiedział kilka miesięcy w fortecy głogowskiej, potem do r. 1837 praktykował w Poznaniu, a od tego roku w Gnieźnie. Był ojcem ubogich i krzewicielem wszystkiego, co polskie.[2]
Dnia 17 kwietnia umarł Antoni Koliński. Urodzony w Ostrowie niemieckiem w W. Księstwie Poznańskiem, zaciągnął się 1806 r. do szeregów Napoleońskich, później wystąpiwszy z wojska, skończył szkołę w Kaliszu, a uniwersytet w Wrocławiu i został sekretarzem i kasyerem powiatowym w Kaliszu. Nagle uwięziony, przesiedział trzy lata
