ukończeniu szkół w Poznaniu wstąpił do pułku gwardyi ułanów w Berlinie i wkrótce zyskał szlify oficerskie. Po niejakimś czasie poprosiwszy o zwolnienie ze służby, udał się do Paryża, gdzie zaciągnął się do legii cudzoziemskiej, w której walczył przeciwko Hiszpanom. Następnie przeszedł w służbę angielską i pospieszył z lordem Cohran na pomoc Grekom, wkrótce jednak wstąpił w służbę wicekróla egipskiego, utworzył mu szwadron przybocznej jazdy, a potem walczył przeciwko zbuntowanym murzynom i dotarł do Kordofanu. W r. 1830 odbył podróż do Palestyny, skąd powróciwszy do Aleksandryi, walczył w wyprawie przeciwko piratom greckim pod wodzą wiceadmirała austryackiego Bandiera, z którym na admiralskim okręcie zwiedził niemal wszystkie wyspy Archipelagu. Z Tenedos puścił się do Małej Azyi, by zwiedzić ruiny Troi. W Carogrodzie wsiadł na okręt grecki, który płynął do Odesy. W drodze wśród okropnej burzy okręt rozbił się. Braunek dotarł szczęśliwie do Rumelii, ale utracił swe rzeczy, pomiędzy niemi bardzo cenny zbiór różnych starożytności, który zebrał w Egipcie. Z Rumelii puścił się pieszo przez Bułgaryą, Rumunią, Bukowinę, Galicyę i Śląsk do W. Księstwa Poznańskiego. Niedługo tu jednak zabawił. Na wieść o powstaniu listopadowem pospieszył do Warszawy i najprzód w pułku Krakusów, potem w pułku jazdy podlaskiej odbył jako major całą wojnę. Po blisko całorocznej niewoli austryackiej powrócił do Księstwa, gdzie znów 9 miesięcy przesiedział w Srebrnejgórze na Śląsku. W r. 1845 udał się do Stanów Zjednoczonych północnej Ameryki, przyjął obywatelstwo amerykańskie i walczył najprzód przeciwko Meksykanom, potem przeciwko Indyanom, w końcu piastował przez dwa lata urząd sędziego pokoju i inne publiczne urzędy. Zatęskniwszy do Ojczyzny, powrócił 1860 r. do Księstwa i tu dokonał żywota w domu bratanka.[1]
Dnia 23 marca tegoż roku umarł w Poznaniu ks. biskup Franciszek Stefanowicz. Urodzony w Mosinie 29 kwietnia 1801 r., szkoły i seminaryum duchowne ukończył w Pozna-
- ↑ Żychliński T. Kronika żałobna.
