w Umięszkach Zawadzkich pod Mławą z rodziców „ani majątkiem wyniesionych ani rodu szlachectwem, ale pełnych cnót i pobożności”, wstąpił 1810 r. do Zgromadzenia XX. Misyonarzy ś. Wincentego w Warszawie, był czas niejakiś profesorem teologii w seminaryum duchownem w Poznaniu, potem wikaryuszem w Błędowie w dyecezyi chełmińskiej, później proboszczem w Popowie pod Toruniem, potem w Wąbrzeźnie, w r. 1826 został profesorem seminaryum w Pelplinie i zarazem proboszczem w Lisewie, w r. 1836 rektorem seminaryum w Gnieźnie, a 1843 sufraganem poznańskim. Na każdem stanowisku odznaczał się nadzwyczajną gorliwością i sumiennością, a jako kaznodzieja silne wrażenie sprawiał na słuchaczach. Jemu to polecił arcybiskup Dunin ułożenie, po części napisanie owej książki do nabożeństwa, która po całej naszej rozpowszechniona jest ziemi jako „wspólnej zasługi wspólna pamiątka na długie lata i długie pokolenia”.[1] Na pogrzebie uczcili pamięć przezacnego biskupa dwaj najlepsi ówcześni kaznodzieje: ks. Aleksy Prusinowski i ks. Jan Chryzostom Janiszewski.
Dnia 8 października 1853 r. umarł w Oporowie referendarz Józef Morawski, jeden z najwykształceńszych i najbardziej zasłużonych obywateli, „którego główną zasługą, oprócz przykładu wzorowej melioracyi łąk i pól, pozostaną nazawsze pochop, który dał i udział, jaki miał w uregulowaniu sprawy włościańskiej, która u nas rychlej i sprawiedliwiej została załatwioną, aniżeli w ościennych prowincyach monarchii”.[2] Jak wysoko cenił go nawet rząd pruski, okazuje ta okoliczność, że ofiarowano mu stanowisko naczelnego prezesa W. Księstwa Poznańskiego, którego jednak nie przyjął.[3] Dom jego w Oporowie, pełny dzieci i wnuków, zawsze był otwarty dla gości, z których niejeden nieraz z daleka po radę przyjeżdżał do p. referendarza.
Dnia 7 września 1854 r. umarł w Paryżu, zaziębiwszy się przy zwiedzaniu wystawy, pułkownik Ludwik Sczaniecki, który w r. 1830, utworzywszy z polecenia rządu na-
