Dnia 27 sierpnia t. r. zakończył życie Józef Radoński, członek zacnej rodziny, w której tradycyjnem było bezgraniczne poświęcenie dla sprawy narodowej. Słuchając w Berlinie prawa, utracił słuch, pomimo to pospieszył wraz z braćmi 1831 r. do Warszawy, by się zaciągnąć do wojska polskiego, ale nie przyjęto go dla kalectwa. W r. 1863 wysłał trzech synów, zrodzonych z Ludwiki Kierskiej, do Królestwa; z tych Stanisław zginął pod Miechowem, a Teodor, dostawszy się do niewoli, zapędzony został na Sybir.[1]
Dnia 10 października t. r. umarł ostatni Cysters w Wielkopolsce, ks. kanonik Muzolff, proboszcz łęgowski, mieszkający do ostatniej chwili w pocysterskim klasztorze w Wągrówcu, kapłan-obywatel, założyciel Domu Sierot pod opieką Sióstr Miłosierdzia w Wągrówcu. Mianowany przez arcybiskupa Przyłuskiego kanonikiem kolegiaty kruświckiej, składał wszelkie do tego urzędu przywiązane dochody przez lat kilkanaście na fundusz kształcącej się młodzieży, w parafii kruświckiej zrodzonej, a gdy zakładano gimnazyum w Wągrówcu, ofiarował 13,000 talarów na fundacyą alumnatu dla katolickiej młodzieży, chcącej poświęcić się stanowi duchownemu. Cnotom jego oddali hołd pośmiertny na pogrzebie ks. proboszcz Maciej Bukowiecki i dr. Chosłowski.[2]
Dnia 17 grudnia 1872 r. zgasł w Miłosławiu Seweryn hr. Mielżyński. „Kraj nasz — pisał na wieść o jego zgonie Kraszewski — obfitował zawsze w ludzi, do boju krwawego gotowych, do porywu, do krótkiej, a nagłej sprawy — ale w takich, coby całe życie niezmordowanie, wśród pokoju, walczyli na każdym kroku wszelkim orężem — takich mieliśmy niewielu, a takim był on… Otarłszy pałasz, szedł zakładać szkółki, ochronki, szpitale. Potrzeba było funduszu na instytucyą, odjął sobie od ust, ale go dał i dał go tak, aby i słychać nie było, co uczynił. Trzeba było tułaczowi przytułku, choremu pociechy, upadającemu ręki pomocnej, znalazł ją w Miłosławiu. Rzymską cnotę cyncynatowska okrywała prostota.”[3]
