tchórzów i ofiary rezygnacyi. Ten kierunek uwydatnił się zwłaszcza od czasu, gdy Rzepecki zawiązał bliższe stosunki z dr. Władysławem Niegolewskim.
Wielką zasługą Gońca Wielkopolskiego było gorliwe zajmowanie się od r. 1878—1886 sprawami polskiego Śląska, skąd mu nadsyłali artykuły dr. Józef Rostek, jeden z tych Górnoślązaków, którzy całą duszą stali się Polakami, dr. Franciszek Chłapowski, który przez czas niejakiś praktykował w Bytomiu, Modest Maryański i inni.
W r. 1877, dnia 19 stycznia umarł w 36 roku życia Alfred Żółtowski, syn Marcelego i Józefy z Mycielskich, dr. prawa i były referendaryusz, w r. 1871 poseł na sejm pruski, ożeniony z Zofią hr. Krasicką z Wołynia, obywatel cnót wielkich i dla tego też zgon jego powszechny żal wywołał.
Dnia 21 lutego t. r. zgasł w Lesznie Stefan Chłapowski, syn Ludwika i Tekli z Sokolnickich, urodzony w Sośnicy pod Pleszewem, który, ukończywszy nauki w szkole wojewódzkiej w Kaliszu, kształcił się następnie w Dreźnie, wreszcie 1825 r. wstąpił do szkoły kadetów, był potem adjutantem generała Suchorzewskiego. W r. 1831 odbył całą wojnę, pod Kałuszynem dwukrotnie spisą kozacką w bok został raniony. Generał Chłapowski mianował go instruktorem. Po upadku powstania musiał trzy lata służyć w wojsku pruskiem jako prosty żołnierz, potem osiadł w Garzynie pod Lesznem, poślubiwszy Aleksandrę Szczerską. Był to bardzo zacny, niezmiernie gościnny obywatel. Zachwiany majątkowo, sprzedał Garzyn Polakowi i ostatnie lata przepędził w Lesznie.[1]
Dnia 3 kwietnia t. roku zakończył życie Edmund Szumlański, w r. 1863 dowódca oddziału powstańczego. Po powstaniu osiadł w Tursku, zajmując się gospodarstwem i rozgatunkowaniem owiec podług ich własności i przymiotów wełny.[1]
Dnia 9 kwietnia t. r. umarł ks. Szymon Radecki, pro-
