W czasie tak zwanej walki kulturnej ubiegały się podrzędne narzędzia władzy świeckiej o lepszą w kłóciu śpilkami Polaków. Do takich należał też dr. Schneider, dyrektor gimnazyum śremskiego, który w swej zapalczywości germańskiej w początku stycznia 1878 r. zabronił uczniom polskim rozmawiać po polsku w obrębie murów gimnazyalnych.
Inni znów wymyślali najdziwaczniejsze nazwy na starodawne miejscowości polskie. I mnożyły się heimy i ruhy w taki sposób, że Władysław Wierzbiński wniósł w drugiej połowie stycznia w sejmie interpelacyą, w której wykazał niedorzeczność i skutki tego niemieckiego zacietrzewienia. Nawet najzawziętsi nasi przeciwnicy, jak Hundt von Hafften, przyznali, że czas położyć koniec tej „borusyfikacyi.”
Dnia 7 lutego 1878 r. umarł nasz jedyny, stały i nieustraszony przyjaciel i obrońca, papież Pius IX. Zgon jego zasmucił wszystkich Polaków, a gazety nasze wyraziły w wstępnych artykułach uczucia czci i wdzięczności, a zarazem żal serdeczny i głęboki ze straty tego, który chwalebne swe panowanie rozpoczął od odwiedzenia ofiary schizmatyckiego barbarzyństwa, Matki Makryny Mieczysławskiej w skromnem zaciszu klasztornem, a zakończył ogłoszeniem w urzędowym dzienniku Stolicy Apostolskiej dokumentów, tyczących się prześladowania Kościoła katolickiego w Polsce.
