przedsięwzięciu narodowem uczestniczył, przez długi czas do końca życia należał do dyrekcyi Towarzystwa Pomocy Naukowej, przez lat kilkanaście przewodniczył w komitecie wyborczym prowincyonalnym, należał do założycieli Teatru polskiego, był jednym z inicyatorów Towarzystwa akcyjnego, stanowiącego podstawę materyalną Dziennika Poznańskiego, słynął jako doświadczony i skrzętny gospodarz i on to przyczynił się głównie do rozpowszechnienia u nas przedziwnego gatunku gruszek, które nazwano Anastazówkami. Pochowany został w Wronczynie. Współtowarzysz więzienny, ks. Antoniewicz, uczcił go w imieniu wiernych i rodaków, a pożegnał serdecznie od Koła polskiego, kolega sejmowy, Władysław Wierzbiński.[1]
Dnia 20 października 1881 r. zakończył życie na wygnaniu w Nisie Fortunat Jagielski, syn powszechnie w Gnieźnie i okolicy szanowanej rodziny, niegdyś nauczyciel domowy u hr. Kwileckich, potem profesor matematyki, fizyki i chemii w gimnazyum w Trzemesznie, a po r. 1863 przez lat 13 gimnazyum w Ostrowie. Był to charakter prawy, nauczyciel surowy, ale sprawiedliwy, szczery przyjaciel młodzieży, prawy Polak, szerzyciel pism i książek polskich, przez dłuższy czas skarbnik Towarzystwa Pomocy Naukowej. Walka kulturna wygnała go z kraju rodzinnego.
Dnia 10 listopada 1881 r. zgasł w Ulanowie dr. Józef Chosłowski, który od młodości gorliwie pracował dla sprawy narodowej. Był to obywatel rządny, dbały o podniesienie oświaty i dobrobytu ludu wiejskiego, gotowy do każdej publicznej posługi. Na pogrzebie uczcili pamięć jego Kaźmierz Kantak i ks. proboszcz Jezierski z Dąbrówki wobec bardzo licznego zastępu obywateli ze wszystkich stron Księstwa.
Dnia 16 grudnia wreszcie umarł Teofil Zakrzewski, weteran z r. 1831.
- ↑ Motty M. Przechadzki po mieście. IV, 42—47.
