Był to dawny żołnierz z powstania listopadowego, po którego upadku wziął się do rzemiosła, ożenił się ze sierotą po towarzyszu broni i otworzył własną pracownię w Poznaniu 1841 r. Dla pozyskania klienteli wysłał listy do pań polskich z arystokracyi — był szewcem damskim — z prośbą o poparcie. Panie Tytusowa Działyńska, Maciejowa Mielżyńska, Karolowa Stablewska i inne zamówiły u niego obuwie i, zadowolone z roboty, poleciły Włościborskiego Marcinkowskiemu, który szczerze się zajął losem jego. Pożyczył mu 1000 talarów, które miał spłacić w dwóch latach, i dał mu bezpłatny w pierwszym roku sklep w Bazarze. Ta pomoc stała się podstawą zamożności Włościborskiego. Wziął potem czynny udział w ruchu 1846 r., a wyszedłszy z więzienia 1848 r., bił się pod Miłosławiem i Wrześnią. W r. 1858 zaliczał się do bogatych rękodzielników, zatrudniał kilkunastu czeladników i wielkiego wśród mieszczaństwa poznańskiego zażywał poważania.[1]
W kółku mieszczańskim, w którem żył Włościborski, postanowiono po wspólnej naradzie złożyć otrzymane odezwy osobiście policyi. Jeden tylko Włościborski nie postąpił sobie wedle uchwały, lecz, poradziwszy się z swym przyjacielem Lipińskim, przesłał odezwę ambasadorowi rosyjskiemu w Berlinie wraz z listem w francuskim języku, przedstawiającym podburzające postępowanie władz poznańskich wobec ludności polskiej. Postępek ten był prawdopodobnie przyczyną, dla której Włościborski w pierwszym rzędzie padł ofiarą prześladowań rządowych.
Mijało spokojnie lato 1858 r. Mimo to Baerensprung w czasie od 23 lipca do 26 sierpnia wydał aż 4 okólniki do władz i urzędów policyjnych. Pierwszy zwracał uwagę na wielkie wzburzenie umysłów zarówno wśród arystokratycznych, jak i demokratycznych sfer w W. Księstwie Poznańskiem, wywołane pogłoskami o usamowolnieniu włościan w Królestwie Polskiem. Do okólnika było dołączone pismo generała Bema z r. 1849. W podobnym duchu pisane były trzy następne: podnosiły wzburzenie umysłów z powodu
- ↑ Schnür - Pepłowski Stanisław. Spisek Baerensprunga. Dziennik Poznański. R. 1894, nr. 126 i n. Pepłowski czerpał z Pamiętniczka Włościborskiego.
