Strona:Stanisław Karwowski - Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego T2.pdf/367

Kronika żałobna.

 Dnia 19 lutego umarł w Poznaniu dr. Stanisław Warnka. Śmierć jego była istotną stratą dla społeczeństwa naszego. Urodzony 15 listopada 1845 r. w Łabiszynie z Aleksandra i Teodozyi z Szumanów, wstąpił 1853 r. do seksty gimnazyum ś. Maryi Magdaleny. Od wyższej tercyi zaczął się liczyć do celujących uczniów, za czem poszło, że współuczniowie wybrali go prezesem Towarzystwa, w którem się sami prywatnie kształcili w historyi i języku polskim. W styczniu 1863 r. weszła policya na zebranie tego Towarzystwa, które odbywało się w jednej ze stancyi na alumnacie przy Bernardynach, i znalazła imienny spis członków Towarzystwa, oraz członków takich samych Towarzystw w Trzemesznie, Ostrowie i Lesznie. Młodzieży nie dowiodły sądy niczego, tylko że się kształciła wzajemnie, a do grona swego przybierała tylko najlepszych i najpilniejszych uczniów, ale co w wolnych narodach jest młodzieży chlubą, to w narodach niewolonych jest przestępstwem. Warnka odsiedział cztery tygodnie w więzieniu i został wydalony z gimnazyum. Właśnie już było powstanie. Warnka, choć wątły i słaby, zaciągnął się do oddziału Jounga de Blankenheim i pod nim walczył pod Nowąwsią, a potem pod Brdowem, gdzie zginął brat jego cioteczny, Karol Libelt. Za pozwoleniem ministra oświecenia zaczął Warnka 1864 r. uczęszczać na kursa uniwersyteckie w Wrocławiu, a na Wielkanoc tegoż roku złożył egzamin dojrzałości w Ostrowie jako ekstraneusz. Po ukończeniu studyów uniwersyteckich i uzyskaniu w Berlinie stopnia doktora filozofii na mocy historycznej rozprawy o Glińskim, był od r. 1867 nauczycielem pomocniczym przy gimnazyum ś. Maryi Magdaleny w Poznaniu, a zarazem nauczał w szkole żeńskiej p. Danyszówny, potem w szkole żeńskiej siostry swej, Anastazyi Warnkówny, od r. 1875 zaś, nie przyjąwszy ofiarowanego mu przez rząd pruski miejsca etatowego w Kosfeld, został nauczycielem geografii przy szkole handlowej w Lipsku. W tym czasie poślubił Emilią Hoffmanównę. W roku 1879, zmuszony chorobą piersiową powrócił do Poznania i od tego czasu był stałym współpracownikiem Dziennika Poznańskiego. Artykuły jego, nace-