obie strony zgodne są co do religijnego wychowania dzieci, nikt trzeci w tę sprawę mięszać się nie ma prawa.
W r. 1883 stawiło też Koło polskie w parlamencie wniosek o przywrócenie języka polskiego w sądownictwie, ale napróżno.
W tym roku liczono w W. Księstwie Poznańskiem tylko 30 sędziów Polaków, a 212 Niemców, na Śląsku 14 Polaków, a 495 Niemców, w Prusach Zachodnich i Wschodnich tylko 12 Polaków.
Adwokatów było w całych Prusach 2250, z tych 40 Polaków i to 18 w W. Księstwie Poznańskiem, 3 w Prusach Zachodnich.
W 12 powiatach W. Księstwa Poznańskiego i niemal we wszystkich powiatach zachodniopruskich nie było ani jednego Polaka notaryusza.[1]
Jak w Galicyi, tak i w zaborze pruskim postanowiono obchodzić uroczyście dwóchsetną rocznicę odsieczy Wiednia. Nie chodziło jednak Polakom z pod zaboru pruskiego o głośne demonstracye, ale o to jedynie, aby nie było Polaka, któryby nie wiedział, kim był Sobieski, co zrobił dla chrześciaństwa i ile mu zawdzięczały Niemcy. Dla tego zapadła na zebraniu obywateli z miasta Poznania i prowincyi 17 lipca 1883 r. uchwała, aby się postarać wszędzie o odprawienie w tym dniu dziękczynnego nabożeństwa, oraz aby wszędzie, gdzieby możebnem było, urządzać wiece, odczyty lub towarzyskie zebrania i aby na tych zebraniach rozdawać między obecnych, a mianowicie między lud wiejski, tanie broszurki, ryciny i medaliony, przypominające zwycięstwo pod Wiedniem.
Celem wykonania tej uchwały wybrało owo zebranie komitet, złożony z Joachima Jarochowskiego, Władysława Wierzbińskiego, Napoleona Urbanowskiego, ks. dr. Antoniego Kanteckiego i Franciszka Dobrowolskiego, który dobrał sobie grono osób z prowincyi do pomocy.
- ↑ Buzek. Historya polityki itd., str. 166.
