Kosiewicz do W. Księstwa Poznańskiego, gdzie do końca życia zażywał powszechnego szacunku i miłości.[1]
Dnia 19 lutego umarł w Jabłonowie w Galicyi, mając lat 48, książę Roman Czartoryski, syn księcia Adama Konstantego i Wandy z książąt Radziwiłłów, córki księcia namiestnika Antoniego i księżniczki pruskiej Ludwiki, dziedzic Sarbinowa i Przyborowa w powiecie krobskim. Po ukończeniu szkół poznańskich słuchacz prawa w Bonn i Berlinie, potem żołnierz w 6. batalionie strzelców w Wrocławiu, przez czas niejakiś referendaryusz przy tamtejszym sądzie miejskim, więzień w Moabicie, skazany w procesie Polaków 1864 na rok fortecy za udział w organizacyi W. Księstwa Poznańskiego, współzałożyciel Kuryera Poznańskiego, przez lat kilka do r. 1880 prezes Koła polskiego w parlamencie niemieckim, gorący miłośnik Ojczyzny, mąż nawskroś szlachetny i religijny, w przekonaniach niezłomny, w sprawach publicznych bardzo czynny, troskliwy opiekun i dobrodziej włościan, przeniósł się w ostatnich latach życia do Jabłonowa, majątku żony, Florentyny z hr. Dzieduszyckich, był posłem na sejm galicyjski i członkiem Rady powiatowej husiatyńskiej, w r. 1885 przewodniczył na wiecu rolniczym we Lwowie. Przy eksportacyi zwłok do Sieniawy nieśli trumnę włościanie z dóbr wielkopolskich tego zacnego wielkiego rodu potomka.
Ciekawy szczegół z jego życia podał dr. Roman Komierowski.[2] Otóż przed ostatnią decyzyą, dotyczącą mianowania hr. Ledóchowskiego arcybiskupem gnieźnieńsko-poznańskiem, Bismarck wszelkimi sposobami w rozmowie z księciem Romanem chciał poznań jego zdanie w tej sprawie. Książę na wszelkie w tej materji pytania uporczywie milczał. Wreszcie Bismarck, zawiedziony w oczekiwaniach, fajkę, którą zapalił przy kominku, odłożył i rzekł: „Już późno, a zdaje się, że książę jesteś znużony.”
Dnia 6 marca t. r. zakończył życie biskup-sufragan gnieźnieński Józef Cybichowski. Urodzony w Obiezierzu 1828 r.,
