Strona:Stanisław Karwowski - Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego T2.pdf/490

Ta strona została przepisana.

rycerskiego ducha naszych ojców, którzy umieli ginąć chwalebnie, ale się cofać nie umieli.[1]
Dnia 7 września t. r. umarł w Dublanach dr. Juliusz Au. Urodzony w Poznaniu 1842 r., uczęszczał do gimnazyum ś. Maryi Magdaleny, w r. 1863 walczył w powstaniu, skutkiem czego przesiedział czas niejakiś w Moabicie, potem kształcił się na uniwersytecie w Heidelbergu i tam się też doktoryzował z ekonomii politycznej, potem był bardzo czynny w tworzeniu Spółek zarobkowych w prowincyi nadreńskiej. W tym czasie napisał: Justus von Liebigs Lehre von der Bodenerschöpfung 1868 r., Die Creditgenossenschaften in ihrer Bedeutung für Stadt und Land 1869, Die Hilfsdüngmittel in ihrer volks- und privatwirtschaftlicher Bedeutung 1869. Towarzystwo ekonomiczne nadreńskie mianowało go członkiem honorowym, a akademia w Poppeldorf ofiarowała mu docenturę, wołał jednak wrócić do swoich i w r. 1870 został dyrektorem szkoły rolniczej w Żabikowie. Odtąd brał udział gorący w pracach Centralnego Towarzystwa Gospodarczego, w organizacyi Banku włościańskiego, w Związku Spółek zarobkowych i zasilał Dziennik Poznański artykułami treści ekonomicznej, pomiędzy innemi napisał obszerną rozprawę p. t. Socyalizm jako objaw choroby społecznej 1878 r. Po zamknięciu szkoły żabikowskiej został profesorem szkoły rolniczej w Dublanach. Od r. 1881—1885 wydawał Kalendarz dla gospodarzy.

Dnia 13 września 1888 r. zgasł w Goerbersdorfie po długich i ciężkich cierpieniach Napoleon Mańkowski, dziedzic Rudek i Winnogóry. Syn zmarłego 1855 r. Teodora, bardzo dzielnego obywatela z Podola, i Bogusławy z Dąbrowskich, córki twórcy legionów, urodzony w Poznaniu 13 września 1836 r., kształcił się w Dreźnie, Londynie i Paryżu, gdzie uzyskał patent na inżyniera. Polecony przez Andrzeja Zamoyskiego generałowi Kerbeciowi, kierującemu budową mostu na Wiśle w Warszawie, został naczelnikiem biura planów i rysunków inżynierskich i objął dozór nad kilkuset robotnikami. W tej pracy wytrwał do r. 1861. Po ukończeniu mostu, wysłany został na linią budującej się kolei żelaznej

  1. Mowy żałobne, str. 328.