świeżenia wybladłych malowideł, przemalowywano powoli na tablicach różnych urzędów królewskich W. Księstwa, a nawet na tablicach urzędów gminnych dawnego orła wielkopolskiego i niby niechcący wychodził zawsze orzeł herbowy całkiem zmetamorfozowany z takiej artystyczno - administracyjnej restauracyi i znikała na piersiach czarnego orła przepisana tarcza czerwona z orłem białym, ustępując miejsca cyfrze królewskiej lub poprostu czarnemu pierzu.[1]
Jeszcze do r. 1861 przy urzędowym mundurze stanowym W. Księstwa Poznańskiego nosili mundurowani członkowie na szlifach białego orła w czerwonem polu i takiego orła miała urzędowa pieczęć naczelnego prezesa W. Księstwa Poznańskiego. I te orły zniknęły niebawem.
Jakby dla dokuczenia Polakom nazwał hr. Schwerin, minister spraw wewnętrznych po Flottwellu, 22 kwietnia 1861 r. Królestwo Polskie sąsiednią prowincyą warszawską.
Sądzono, że przynajmniej dla materyalnych interesów W. Księstwa Poznańskiego nowy rząd okaże się względnym. Ale i ta nadzieja zawiodła.
Już od r. 1849 nalegało Towarzystwo kredytowe ziemskie na rząd, aby zezwolił na emisyą trzeciej seryi listów zastawnych, ale napróżno, skutkiem czego Towarzystwo nie mogło udzielić kredytu, co się fatalnie odbiło na losach polskiej większej własności. Polegając tedy na owych słowach rejenta, że godłami jego będą prawda i sprawiedliwość, podali Gustaw Potworowski, Marceli Żółtowski i Erazm Stablewski do rządu prośbę o przedłużenie i rozszerzenie poznańskiego Ziemstwa kredytowego. Atoli minister spraw wewnętrznych odpowiedział 13 stycznia 1859 r., więc nazajutrz po mowie tronowej — odmownie.
Odrzucenie tego umiarkowanego żądania, i to w tym samym czasie, kiedy te same zasady odnowienia i rozszerzenia instytucyi kredytowej ziemskiej zatwierdzono dla Śląska, spowodowało Dziennik Poznański do wyrażenia przekonania, że celem rządu było położyć koniec polskiej, na wyborach opartej administracyi Ziemstwa kredytowego
- ↑ Ib. III, 223.
