dnia 12 czerwca 1850 r. wystawę „płodów narodowego przemysłu” Tytus hr. Działyński, który zaprosił na nią Towarzystwo Przemysłowe w tych słowach:
„Dzisiaj, kiedy płody przemysłu wszystkich ludów tak prędko przechodzą na wspólne dziedzictwo cywilizowanego i niecywilizowanego świata, zapraszam was, abyście łaskawie sprzyjali poczciwym chęciom, iżby przemysł narodowy z słabych dziś jeszcze początków do silnego utworu jak najprędzej dźwignąć się zdołał.”[1]
Zrazu Towarzystwo Przemysłowe wielką okazywało gorliwość. W drugim roku istnienia liczyło już 267 członków. We wszystkich sprawach spornych poddawano się sądowi honorowemu, który składali: Libelt, Moraczewski i Buchowski.
Z czasem jednak pierwszy zapał ostygł i Towarzystwo Przemysłowe po kilku latach upadać zaczęło. „Udział obywatelstwa poznańskiego uszczuplał się coraz więcej, bo starsi ustępowali, a młodsi, widząc ospałość w łonie Towarzystwa, nie mieli żadnej zachęty, by doń wstępować. Potrzeba stowarzyszeń nie była też wówczas jeszcze tak rozpowszechniona, jak dziś, bo brakło samowiedzy obywatelskiej.”[2]
Na początku 1860 r. liczyło Towarzystwo tylko 16 członków.
Nowe życie wlał w nie Hipolit Cegielski.
Na walnem zebraniu dnia 11 grudnia 1860 r. wybrano Dyrekcyą z 9 członków. Hipolit Cegielski został prezesem. A. Krzyżanowski wiceprezesem, dr. Ludwik Rzepecki sekretarzem, Antoni Sobecki skarbnikiem, dr. Władysław Nehring (późniejszy profesor literatury słowiańskiej w Wrocławiu) bibliotekarzem. Prócz nich wstąpili do Dyrekcyi: Józef Bogdański, Karol Karśnicki z Mystek, Stanisław Motty (późniejszy prezes Koła Polskiego w Berlinie) i Jan hr. Mielżyński.
