W r. 1862 chciano politykę z ustaw usunąć, rotę przysięgi odpowiednio zmienić i cel Towarzystwa ograniczyć na wychowanie dzielnych i dobrych obywateli, obawiano się bowiem, aby w razie skonfiskowania statutów wielu członków związku nie było zagrożonych, przez co ojczyzna poniosłaby znaczną szkodę. Wniosek odrzucono z uzasadnieniem, że związek bez polityki straciłby wszelkie znaczenie.
W listopadzie 1862 r. odkryła związek policya rosyjska. Prezesów skazano na miesiąc więzienia, członków na trzy dni zwyczajnego aresztu.[1]
Manifestacye w Warszawie rozgorączkowały społeczeństwo w W. Księstwie Poznańskiem. Za pięć ofiar manifestacyi z 27 lutego 1861 r. odbyły się prawie we wszystkich kościołach katolickich Księstwa nabożeństwa. Potem nastąpiły nabożeństwa żałobne za duszę zmarłego 29 maja 1861 r. Lelewela, następnie za duszę zmarłego 15 lipca tegoż roku księcia Adama Czartoryskiego, a dnia 12 września 1861 r. obchodzono uroczyście zwycięstwo Jana Sobieskiego pod Wiedniem. Przy tej sposobności umieścił proboszcz Maciej Bukowiecki w kościele parafialnym w Wągrówcu na ołtarzu wizerunek Sobieskiego, po lewej stronie Orła białego, po prawej Pogoń, a w górze napis: 1683 pobił Turków, wyswobodził Niemców. U spodu znajdował się transparent z napisem: Boże zbaw Polskę, a wokoło mnóstwo chorągiewek biało-czerwonych.
Za tę manifestacyą skazano ks. Bukowieckiego na 2 miesiące więzienia.
W tym samym dniu powiedział ks. Symfozyusz Tomicki w klasztorze woźnickim mowę, w której prawił o niewdzięczności Niemców. Za ogłoszenie jej drukiem zapłacić musiał 50 talarów kary.[2]
Dnia 7 września 1862 r. zapraszano nawet w Dzienniku Poznańskim na msze żałobne za straconych w Warszawie Jaroczyńskiego, który strzelał do w. księcia Konstantego
