Strona:Stanisław Piekarski - Prawdy i herezje. Encyklopedja wierzeń wszystkich ludów i czasów.pdf/397

SYJAMSYLLABUS PIUSA X

392

---

cenie senatu zebrano w Grecji i w Azji Mniejszej nowe księgi sybillińskie i umieszczono na Kapitolu, które znów spaliły się w czasie pożaru Kapitolu z początkiem V wieku. Istniała więc w zamierzchłej przeszłości cała literatura sybillińska, którą w II wieku przed Chr. zajęli się helenizujący żydzi w Aleksandrji i dorabiali przepowiednie sybillińskie z wyraźną tendencją wykazania wyższości religji żydowskiej i narodu izraelskiego ponad innemi. W czasie prześladowania chrześcijan w II w. po Chr. poczęli się powoływać na te księgi pisarze chrześcijańscy i dorabiali do nich nowe przepowiednie, wróżące upadek państwa rzymskiego. W ten sposób powstało dochowanych dotychczas 14 ksiąg sybillińskich, będących mieszaniną poglądów pogańskich, żydowskich i chrześcijańskich. Pochodzenia wyłącznie chrześcijańskiego są księgi szósta i ósma, zawierające hymn na cześć Chrystusa i krzyża, opis Zwiastowania i Narodzenia, przepowiednie królestwa bożego na ziemi, nauki moralne, przestrogi przed pogaństwem i t. p. Księgi te, odnalezione w XVI w., wydał w r. 1828 kardynał Angelo Mai według rękopisu, znalezionego w Medjolanie i dwóch rękopisów rzymskich.

 Syjam, statystyka wyznań, ob. Azja.

 Syjoński kościół, sekta amerykańska, założona w r. 1896 przez Dowie’go w Chicago, który ogłosił się „Eljaszem Odnowicielem“, mającym misję zgromadzenia W „kościele Syjońskim“ wiernych, którzy oczekują powrotu Chrystusa na ziemię. Swoim zwolennikom, których liczył około 12.000, zalecał wstrzymanie się od tytoniu, alkoholu i wieprzowiny. Przyjęcie do sekty następowało przez potrójne zanurzenie w wodzie. Po usunięciu Dowie’go od kierownictwa sekty w r. 1906 Amerykanin Boliva i Szwajcar Hodler zajęli się likwidacją sekty, dążąc przedewszystkiem do uratowania kapitałów, włożonych w „miasto Syjońskie“ przez zwolenników Dowie’go.

 Sykstus, imię pięciu papieży:

 Sykstus I św. (117 — 126), szósty następca św. Piotra, czczony jako męczennik, tak jak wszyscy jego poprzednicy;

 Sykstus II św. (257 — 258), umęczony za panowania Walerjana wraz ze swymi diakonami;

 Sykstus III św. (432 — 440), wybudował w Rzymie bazylikę Santa Maria Maggiore, kościół św. Sabiny na Awentynie i św. Wawrzyńca „za murami“.

 Sykstus IV (1471 — 1484) upiększył Rzym (kaplica Sykstyńska). Dla zdobycia potrzebnych na to funduszów dopuszczał się nadużyć z odpustami i kumulacjami beneficjów. Zarzucają mu także nepotyzm.

 Sykstus V (1585 — 1590) pochodził ze słowiańskiej rodziny Perettich w Ilirji, był generalem zakonu franciszkanów i kardynałem. Pięcioletni swój pontyfikat zaznaczył energiczną działalnością kościelną, tudzież jako administrator państwa kościelnego i protektor sztuk i umiejętności. Zreorganizował kurję rzymską, ustalił liczbę 70 kardynałów i 15 kongregacyj kardynalskich.

 Sykstyńska kaplica w Watykanie, zbudowana w latach 1473 — 1481 na rozkaz Sykstusa IV jako kaplica papieska, słynna przez freski Michala Anioła, przedstawiające sceny biblijne, proroków i sybille oraz najsławniejsze z jego dzieł malarskich: Sąd ostateczny.

 Syllabus Piusa IX, spis 80 zdań, przeciwnych nauce Kościoła katolickiego, dołączony do encykliki „Quanta cura“ z 8 grudnia 1864 r. Jest protestem przeciwko nowoczesnym prądom wolnomyślnym, usuwającym Kościół z życia publicznego. Potępia panteizm, naturalizm, racjonalizm absolutny i umiarkowany, indyferentyzm, latitudynaryzm, socjalizm, komunizm, tajne związki, towarzystwa biblijne, błędy co do praw Kościoła i jego stosunku do społeczeństwa, co do moralności chrześcijańskiej i małżeństwa chrześcijańskiego, co do świeckiej władzy papieża i nowoczesnego liberalizmu.

 Syllabus Piusa X, tak nazywają dekret kongregacji św. Oficjum „Lamentabili sane“ z 3 lipca 1907 r., potępiający 65 zdań modernizmu (ob.), przeciwnych nauce Kościoła.