Strona:Stanisław Posner - Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela.djvu/31

—   29   —

Francji ostatnich śladów Rewolucji, Ludwik XVIII, ogłaszając swoją narzuconą ludowi francuskiemu kartę konstytucyjną (1814 r.), nie umieścił w niej więcej Deklaracji praw, a tylko wyjaśnienie praw konstytucyjnych, przez konstytucję gwarantowanych (poręczonych). Stąd przejęła teorja prawa konstytucyjnego nowy termin gwarancji czy poręczeń konstytucyjnych. Po rewolucji lipcowej 1830 r. przejrzana i rozszerzona Karta konstytucyjna liczyła już więcej gwarancji i artykułów. Wreszcie konstytucja belgijska 1831 r. stworzyła swój całkowity system poręczeń konstytucyjnych, ustanawiających zasady wolności osobistej i społecznej. Odtąd często przy pisaniu aktów konstytucyjnych stosowano już zwyczaj poprzedzania konstytucji przez „poręczenia“ zamiast przez „deklaracje“. Tak naprzykład, konstytucje państw niemieckich, tak np. konstytucja austryjacka, nie zawierają deklaracji, a tylko poręczenia konstytucyjne. Wyjątek stanowi tylko deklaracja praw narodu niemieckiego, uchwalona przez rewolucyjny parlament frankfurcki w 1848 r. Konstytucja ta zresztą nie otrzymała mocy prawa i formalnie została zniesiona w 1851 roku.
 W ostatnich dziesięcioleciach XIX wieku zaczęto ogłaszać akty konstytucyjne, o których mówiono, że nietylko nie zawierają deklaracji praw, ale że wolne są nawet od poręczeń konstytucyjnych. Konstytucja Rzeszy Niemieckiej czyli cesarstwa niemieckiego z roku 1871 nie zawiera ani deklaracji praw, ani poręczeń konstytucyjnych. Tak samo nie zawiera ich konstytncja Rzeczypospolitej francuskiej z roku 1875.