Strona:Stanisław Przybyszewski - Poezye prozą.djvu/20

 Ślubne łoże rozpusty i świętych upojeń —
 Krwawy toporze mściwej zawiści i arko miłości wiecznego przymierza —
 do ciebie Pani wyciągam ręce w zbożnej pokorze, i proszę, i błagam:
 nie opuszczaj mnie!
 Przeczucie świtu i godzin błękitnych —
 Radośny gończe, co wiosnę wieścisz —
 Ciepły strumieniu, co lody stapiasz —
 Gwiazdo chłonąca wszystkich słońc blaski —
 Wartki strumieniu, co gór łańcuchy przerzynasz i kruszysz —
 kocham cię, Pani — w krzyż rozciągnięty tarzam się przed tobą, stopy twe całuję i w krzyku uniesienia wołam ku tobie:
 Zawitaj gwiazdo poranna!
 Rozpaczny szale zwątpienia —
 Rąk opadniętych gryząca trucizno —
 Czarowna różdżko, co świętość na kał przemieniasz —
 Zatruta strzało, co serc niewinnych szałem piekła spowijasz —
 Złudna mgławico, co raje kłamiesz nieznane —
 Ku tobie, Pani, wyciągam groźną rozpaczną pięść:
 Przeklinam cię!
 Matko piękności —