Strona:Stanisław Przybyszewski - W godzinie cudu.djvu/30

 Ta, wiotka i pyszna, upojona swym własnym przepychem —
 I ta bezpierśna, w kształt smukłego efeba, i ta silna i giętka w kształt klingi z stali damasceńskiej…
 A przecież żadnej z nich nie kochał.
 Porzucał je bez żalu i nie czuł żalu, gdy go porzucały; a gdy się cofał w tył całą długą drogę swego życia, nigdzie nie napotkał złamanego kwiatu; żadna nadłamana i owiędła gałąź nie mówiła mu: tędy burza przeszła.
 Więc to miłość — szeptał — godzina cudu —
 Gwałtownie wyrzucił z mózgu namiętne obrazy rozpasanych heter i niewinnych gołębic — wzdrygnął się przed wizyą nagich postaci, lubieżnych splotów, rozpasanych krzyczącą namiętnością rąk i ramion, i z dziecinną częścią szeptał: Godzina cudu — godzina cudu…
 I myślał — myślał…
 Kochał ją, jak kiedyś rozlaną strugę światła na morzu ukochał.
 Widział olbrzymi, granitowy słup latarni morskiej na cyplu wysokiej skały.
 Pomnął dziwaczne kształty tej skały. Jak gdyby olbrzymi, w niebo wyrastający nawrót bałwanów morskich nagle skamieniał w chwili, kiedy się rozstrzępioną grzywą śnieżnych pian miał zwalić w przepastną czeluść morskiej kotliny.
 Na najwyższym szczycie skalistego grzebienia strzelał wysoko ponad morzem granitowy słup.
 Całemi nocami siedział przy ognisku elektrycznego świa-