Strona:Stanisław Przybyszewski - W godzinie cudu.djvu/90

 A tam w dole ciemne aleje kasztanów. Zdawało mu się że widzi świetlaną jaśń jej postaci wśród czarnych drzew.
 A tam w dole mroczne, wilgotne kościoły, w których złożono zaśniedziałe sarkofagi książąt i królów. Zdawało mu się, że czuje jeszcze drganie jej serca, oddech jej gorący, ciepło krwi, którą się jej twarz zalała, gdy ją raz spotkał w ciemnych krużgankach.
 A tam w dole — och! w tem mieście cudu kołysał ją jak dziecię w swych ramionach, to znowu gwałtownie podrzucał na piersi, to znów układał lekko na posłaniu, a wokół rozlewały się fale jej złotych promienistych włosów.
 Przypadł twarzą do ziemi, leżał długo, aż ból się w nim przełamał, a w sercu jego ucichło jakąś nadmierną ciszą nie z tego świata.
 Leżał, wsłuchiwał się w siebie, zwrócił oczy w głąb swej duszy.
 Cisza:
 Morza zamarły, tętno ziemi bić przestało; ku niebu sterczyly obumarłe, zwęglone wierzchołki niebotycznych palm i pni potężnych paproci; na nieruchomych, bezkresnych polach lodu, leżał straszny posiew bielejących kości przedpotopowego stworzenia —
 Cisza:
 Zastygłymi promieniami wiązał się księżyc z ziemią, a nie było ręki, któraby z tych stron choć jeden dźwięk wyrwać mogła, — szerokiem łonem rozwarła się ziemia, ale nie było światła, któreby je zapłodnić mogło: w bezpowietrznych obszarach wiszą bez ruchu ogromne gwiazdy w kształt zimnych globów