Strona:Stanisław Przybyszewski - Z gleby kujawskiej.djvu/108

 Widzę, jak idzie ku niej. Wstała, śmiejąc się, trochę zawstydzona; założyła ręce na szyję; on patrzał na nią przez chwilę z bezmiernym zachwytem...
 Cała wieczność spłynęła. Ssałem ich każdy ruch, każde drganie ich ciał. Obliczałem każdy napływ siły w ich nerwach, każde naprężenie muszkułów. Zdawało mi się, że widzę, jak krew im stopniowo z wzrastającym szałem do mózgu napływa.
 Stali jeszcze chwilkę. Naraz wspięła się na palcach, wygięła się wkształt napiętego łuku i zatonęła wzrokiem w jego duszy. Porwał ją na ramiona, podrzucił na swe piersi, wgryzł się ustami w jej usta — pociemniało mi w oczach, schwyciłem kurczowo poręcz mego krzesła i krzyczałem jak wściekły:
 Silniej jeszcze, silniej!
 A krzyk mej woli był biczem, który ich na siebie smagał; zdawało mi się, że jestem tysiącznogłowym tłumem, który dwóch gladyatorów na siebie szczuje.
 Widziałem, jak się obślizgła z jego ramion, siadła na ziemi, oddychała głęboko i patrzała na niego.
 O ta nieskończoność sytego szczęścia w jej oczach, to bezkresne oddanie się w każdem drgnięciu jej ciała.
 Wyszedłem, taczając się, z pokoju.
 Może, że chciałem im dać czas, by się raz jeszcze sobą nasycić mogli.
 Gdym wrócił, leżał u jej nóg, całował jej stopy, i był szczęśliwy, och tak szczęśliwy...
 Teraz już nie cierpiałem więcej. Otrzeźwiałem i byłem na wszystko obojętny. Nie czułem bólu, nie czułem zazdrości: wszystko się skończyło.
 Położyłem się w ciemnym kącie na sofie, zapaliłem papierosa, paliłem jakiś czas, nie myśląc o niczem, słyszałem znowu jego deklamacyą i jej grę i usnąłem.
 Gdym się na drugi dzień przebudził, stała obok mnie i patrzała na mnie z jakąś bezwstydną otwartością. Może się chciała