Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo III.djvu/113

 — Właśnie, śmiecie zostaje, kto z tyłu, tam śmiecie.
 — Dobrze mu tak — potwierdził Chaim.
 — Czekaj — naprowadzał Bjumen rozważnie — to szatan tak poucza: „Nie bądź ostatni, kto ostatni — mówi szatan — ten dostaje po łbie“.
 Rozmówcy zaczęli się gorączkować. Młodszy Abrum bełkotał z zapałem:
 — I dobrze, że dostanie, niech nie będzie ostatni. Niech goni albo niech zdechnie.
 — Odwrotnie — pouczał Bjumen — kto popędzi, złamie kark, a kto zostanie, ten jeden zostanie. Niższy od prochu, dlatego wygra. Stary Bercunio Weiser z Kosowa zawsze opowiada —
 — On nie opowiada już, on umarł — przerwał Chaim.
 Bjumen zniecierpliwił się:
 — Co znaczy umarł? Mnie opowiada. Kiedy zaskrzypi brama na rynku kosowskim, to każdy widzi jak drepce Bercunio. Biały cień z bramy. Co za różnica, on przedtem i teraz — taki sam. I niesie ciężki sagan mleka, aby każdego napoić.
 — Wielki Rotszyld, wszystkich chce napoić.
 — Wcale nie Rotszyld, on gościnny, obchodzi krowę, karmi i czyści, krowa nie skąpi mu mleka, on innym nie żałuje. „Gościnność ważniejsza niż pójść raniutko do bożnicy“, mówi ten wielki, jakże mu tam?... — zwrócił się do starszego Abruma.
 — Rabi Dimi — pospieszył się starszy Abrum — mało tego, rabi Jehuda mówi jeszcze niebezpieczniej: „Przyjąć gościa, to ważniejsze jeszcze niż Boga na sabat.“
 Bjumen uśmiechał się, cedził z przyjemnością:
 — Właśnie, właśnie, kiedy Bercunio wyjdzie z bramy z saganem mleka, zaprasza każdego tak cicho, cichutko, jakby kot mleko chłeptał.
 Chaim i młodszy Abrum wpadli mu w słowa jakby się umówili.
 — Teraz on jeszcze ciszej chłepce — dowcipkował niesmacznie Abrum.
 — Co tam mleko — wpadł równocześnie Chaim — on wciąż bierze się do ryby.
 — Co ty pytlujesz? — huknął Bjumen — kłamiesz! Przy mnie on nigdy nie je ryby.
 Chaim chichotał:
 — Co ja mam za interes kłamać? Ja nie mówię: on je rybę, ja mówię: on bierze się do ryby. Mnie tak opowiadał: „Co