Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo III.djvu/119

bandę piekielników z tego boku do serca przygarnąć. Nawet tego czorta też, tfu! Każdy ma swoje miejsce i rangę.
 — Ładna ranga na wieki siedzieć w gnoju na dnie — śmiał się Bjumen.
 Muraszko był nadal poważny.
 — Gdybym ja był diabłem, tfu! nie dałbym się przygarnąć przez tego Żyda, tego ostatniego. Każdy ma swój honor.
 — Nu, każdemu będzie podług honoru — pocieszał Bjumen. — Ale proszę majstra, proszę zająć swoje miejsce.
 Dla majstra naznaczono miejsce honorowe, spuchnięte, ściśle nabite sianem, aby się nie zapadło. Tuż obok Bjumena. Tuż obok z tyłu naznaczono miejsce dla majstra Szpilbauma, Wsiadł prędziutko plecami do tamtych, zajął miejsca niewiele, tylko dla brzucha miał dość przestrzeni. Muraszko gramolił się rozważnie na wóz, a Bjumen przemawiał do siwka: „Nu, Prync, trudno, odpoczęliśmy sobie, ruch!“ — Prync zarżał, ruszył przedwcześnie, majster zachwiał się i zeskoczył na ziemię. Bjumen uspokajał: „Czekaj, Prync, nie bądź gorączka“.
 Starszy Abrum odważył się raz jeszcze:
 — Ten ostatni cadyk, to wcale nie musi być Żyd.
 Tutaj zawrzał hałas nieopisany. Zagadali, zakrzyczeli, zacharkotali wszyscy naraz:
 — Największy kłopotnik a nie Żyd? — warknął Judka.
 — Ostatni bałaguła a nie Żyd? — skrzeczał Abrum młodszy.
 — Sprawiedliwy a nie Żyd? — chichotał zjadliwie Chaim.
 — Cadyk a nie Żyd? — krzyczeli studenci jeden przez drugiego.
 — Dajcież powiedzieć! — przekrzykiwał Bjumen.
 — Wy przecież o swojej wierze opowiadacie, o żydowskiej — do rzeczy zapytał młodociany teolog.
 — Wcale nie — śmiał się Bjumen — ostatni cadyk jest tylko największy kłopotnik. Niecierpliwy, gorący — mówi Bercunio — co kogo zaboli, jego boli podwójnie. Kłopoty świata zalewają go. I z tego on cierpliwy.
 — To gorzej niż kłopoty — wtrącił Abrum starszy. — „Westchnienia jeszcze przed jedzeniem, a jęki ryczą jak wody“, stoi napisane.
 Chaim zachichotał.
 — Daj to Boże wszystkim naszym konkurentom i wrogom, aby byli cadykami.
 Bjumen zgodził się z Abrumem starszym.