Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/110

 — 70 dni roboty, zatem 21 kłód dziennie. Tak od biedy można by nawet 25 kłód dziennie. To będzie do świąt 1750 kłód.
 — Połowę do świąt, dwie i pół tysiączki! — hardził się Mandat.
 — Tak, to można — potwierdził Giełeta z pychą.
 Andrijko popatrzył uważnie i splunął. A Kuzimbir przeraził się.
 — Człowiecze nie przechwalaj się, butyn tego nie znosi! A czyż wiesz ile to dziennie? Czyś oszalał?
 — To niemożliwe i niepotrzebne — potwierdził Foka.
 — Możliwe i pewne — nadymał się Mandat.
 — Oblicz — opamiętywał Kuzimbir — 32 kłód dziennie, to najwyżej co zimą przy krótkim dniu możemy wyciągać. To byłoby 2240 kłód, ale to strasznie ciężko, to niemożliwe. A na to, aby wyciągnąć z dwie i pół tysiączki trzeba by palnąć 35 kłód dziennie. Śmiej się z tego, nie dotrzymasz.
 Mandat nie odzywał się. Giełeta wycedził nieporuszenie.
 — My dotrzymamy.
 Foka postanowił.
 — Wystarczy 1650 kłód! A zatem zgoda?
 Rębacze milczeli.
 Na dworze było już ciemno. Trzykrotny śmiech dziecka rozległ się w puszczy. Zgrzytliwy pogłos szatkował się lasami. Zastygli bez słów, zrozumieli. Myśliwy Cwyriuk zerwał się natychmiast, złośliwy uśmiech zniknął mu z twarzy. Za nim wyskoczył Kuźma Gotycz zwany Wichrynka. Wyszli pośpiesznie z koliby. Foka wzruszył ramionami, uspokajając pośpiesznie.
 — Dotąd tego nie było, nie taki las. Czysty —
 — Kto przywabił — mruknął Petrycio.
 Kuzimbir patrzył nieufnie, oglądał wszystkich bacznie, wydobył z głębi piersi.
 — Może już zatęsknił któryś za kobietą? A może —? To warko, tego nie wolno dopuścić!
 Andrijko syknął porywiście, ten i ów poderwał się, jakby go gad w siedzenie użądlił, a Andrijko szeptał zawzięcie.
 — Wara, bo zaraza! Zafurczą w was chętki zgłodniałe leśnych dziewek! Wilcze burdelisko —
 Foka wstał pośpiesznie, odparł cicho.
 — Takie słowo na butynie, Andrijku?
 Andrijko stężał i skłonił głowę, a Kostio Matarha wstał także i pysznił się.