Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/134

wiczny, nie wybierze się tak prędko na górę. Teraz panowie oglądniecie wszystko sami, a do Bożego Narodzenia będzie tysiąc siedemset kłód. Owszem niech przyjeżdża kto chce, ale zimą i tak nikt nie przyjedzie. Więcej pieniędzy niż umówiliśmy się nie potrzebujemy, a na Juria i po Juriu do dziesięć tysięcy kłód jak jedną dostawię, gdzie chcecie. I tyle.
 Foka mówił rozkazująco, dyrektor Mandl oglądał go badawczo. W końcu dyrektor Zaryga wystąpił ze swoją propozycją:
 — Potrzebni wam przede wszystkim fachowcy, rębacze także, i tak ich macie niewielu. Nade wszystko specjaliści, dozorcy do ryz i do haci. I kalkulanci, kalkulanci! Mam ich cały dobór, wypróbowani, zgrani jak kapela, przywiozę ich z Bukowiny. Na każde moje słowo warują —
 Foka oparł się stanowczo:
 — Ja sam sobie dobiorę. Jeśli panowie się wycofują, to trudno, nie zmuszam.
 Zaryga popatrzył wzgardliwie:
 — Nie tylko rębaczy, nawet specjalistów nie chcecie? Jakżeż wam pomóc?
 — Jedźcie na butyn, pomożecie sobie i mnie.
 Między dyrektorami przelatywały jakieś cienie. Husarek, chłodząc Zarygę, mruknął niechętnie:
 — Panie kolego, nam wcale nie chodzi o zwiększenie kosztów ani o własną biurokrację, tylko o jakość drzewa i pewność dostawy. Myśleliśmy, że ksiądz nam coś pomoże.
 — Pomogę, pomogę — skwapliwie dorzucił ksiądz — ale nie w sprawie drzewa ani wody, ani też pieniędzy, tylko co dotyczy ludzi, człowieka.
 — Pan starosta z Kosowa także obiecał pomóc — wtrącił Zaryga.
 Dyrektor Husarek ironizował grzecznie:
 — Ach, pan starosta, któż by go śmiał fatygować.
 Dyrektor Zaryga wstał, podszedł ku oknu. Ciemniało już, ale widać było czarne lasy na Synyciach. Powiedział z naciskiem:
 — Przecież naokoło lasy i lasy. Skoro tu już jesteśmy, drzewo znaleźć nietrudno. Czyjeż to?
 — Młodego pana dziedzica, to wszystko naokoło — odparł ksiądz.
 — Sprzedaje?
 — Nie, od kiedy starszy pan oddał mu majątek, nic a nic.
 — A czemuż?