Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/135

 Ksiądz wzruszył ramionami:
 — Nie moja rzecz.
 Ksiądz przypatrywał się Foce:
 — Jakżeż wy to chcecie urządzić? Czemuż właściwie nie chcecie tych rębaczy ani nawet fachowców? Pamiętacie, jakie kłopoty miał starszy pan, zanim sprowadził Italianów? Przecież specjaliści —
 Gdy ksiądz mówił, dyrektor Husarek chrząknął raz i drugi ostrzegawczo, a gdy ksiądz nie zwrócił uwagi, przerwał mu krótko:
 — Ach ci specjaliści bukowińscy, także mi pomoc —
 Dyrektorowie słuchali z zainteresowaniem, spoglądając to na księdza, to na Fokę. Foka odparł:
 — Mam rębaczy bystreckich, to wystarczy.
 — Andrijka Płytkę? — pytał ksiądz. — To dobrze.
 — Nie, Andrijko gospodaruje, nie chce już rąbać, jest Kuzimbir, ten Biłohołowy.
 — Znam, znam ich wszystkich — mówił ksiądz — chrzciłem ich, ich ojców także, pamiętam dziadów, sami wiecie, Foko, znam ich lepiej niż wy. A nuż im się odechce?
 Foka mruknął:
 — Biorę to wszystko na siebie.
 — Nie mówcie pochopnie — radził ksiądz, dyrektorowie nastawili uszu. — Krowy się ocielą, kobyły oźrebią, chramy, zabawy, nie daj Boże i bójki, może i procesy, a potem gdy przyjdzie spław — oho, ja to znam.
 Foka milczał, ksiądz wstał nagle, rozłożył ręce:
 — Ale skoro wy wszystko na siebie bierzecie, to, moi panowie — oto człowiek!
 Foka nie ruszył się, dyrektor Zaryga cedził lekceważąco:
 — Ksiądz dobrodziej taki zacny, zanadto na ludzi stawia. Ludzie zawsze się znajdą.
 — Byle drzewo się znalazło — cedził sucho dyrektor Mandl.
 Ksiądz zaśmiał się:
 — Drzewa same się nie zrąbią, ani nie zwiozą.
 — Drzewo także się znajdzie — ciągnął niedbale Zaryga — ale właśnie ryzy, hacie? Nie bądźmy dziećmi, któż to potrafi?
 Ksiądz znów zagadnął Fokę:
 — No, kto naprawdę? Italianów nie macie.
 Foka odpowiedział:
 — Piotruś Sawicki, ksiądz go dobrze zna.
 Ksiądz podniósł się na duchu: