Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/139

bia? — pytał dyrektor Husarek, nie wiadomo uniżenie czy ironicznie.
 — Żyję.
 Dyrektor poczuł, że należy otamować Gemütlichkeit wiedeńską. Dokończył krótko:
 — I nie nudno?
 — Nie, jestem żonaty, pracy wiele i mam takich sąsiadów — wskazał na księdza i na Fokę.
 Właśnie weszła księdzowa, przelewając rozlaną twarz gościnną czułością. Dziedzic ucałował jej ręce, dodał kokieteryjnie:
 — Czyż można się nudzić w sąsiedztwie takich dam? — To była okazja aby wszyscy wyrazili burzliwe uznanie dla księdzowej. Lecz dziedzic wstał już, żegnał się. Księdzowa zatrzymywała:
 — Kochany panie dziedzicu, chwileczkę jeszcze, może herbatki, może sorbeciku?
 — Żona czeka.
 — Przebaczy ona lubka, nasza gołąbka, mnie przebaczy — czuliła się księdzowa. — No cóż u państwa?
 — Jesień, roboty niby skończone, ale jeszcze dość tego.
 Zaryga wścibił pytanie:
 — A lasów pan dziedzic nie rąbie, w drzewie nie pracuje, jak starszy pan dobrodziej?
 — Nie, nie rąbię ani nie sprzedaję.
 — Szkoda — westchnął Zaryga.
 Dziedzic jakby nie mogąc zdecydować się na odpowiedź, bąknął:
 — Lasów też szkoda.
 — A studia pańskie, meteorologia, zapiski — odwodził ze zrozumieniem ksiądz.
 — To już idzie mechanicznie, a studia — ha —
 — Trochę za trudno tu, na końcu świata?
 — Nie, właściwie pole dla studiów tutaj nie byle jakie — Dziedzic oglądnął obcych, przerwał.
 Ksiądz pytał niezmordowanie:
 — Dla jakich studiów?
 — Człowiek.
 — Antropologia także pana interesuje?
 — Raczej człowiek na pograniczu —
 — Aha, na pograniczu trzech krajów, Galicji, Węgier i Bukowiny? — pytał ksiądz.