Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/144

szą zaprząc się do banków, do drzewa, do żelaza, do nafty, aby dać podstawę, aby uwolnić —
 Joseńko zarechotał głucho:
 — Kogóż jeszcze uwolnić? Od czegóż uwolnić?
 Mandl drgnął niecierpliwie, opanował się zaraz, wziął nowy rozpęd.
 — Czytaliście może w gazetach niemieckich o nowych kopalniach złota i diamentów tam w Afryce, największych na świecie?
 — Diamenty uwolnią? — bez ruchu pytał Joseńko.
 Mandl odkrywał się rzetelnie:
 — Poczekajcie, tam wokół tego wszystkiego zakładają firmy najpotężniejsze na świecie, dla opanowania całej Afryki, dla rozszerzenia na świat.
 Oczy Joseńka błysnęły niedobrym blaskiem, mlasnął językiem:
 — Owa! całej Afryki? Większych zmartwień nie mają?
 Mandl mówił jeszcze cierpliwiej i ciszej, jakby koniecznie chciał coś powierzyć:
 — Reb Josel, posłuchajcie. To przyjdzie tutaj, to już idzie, dlatego mówię. Poznałem w Londynie młodziutkiego studenta. Tak, niby nic, czupryna jasna, całkiem biedny, w dodatku chory na płuca, suchotnik po prostu. Musiał prędziutko wyjechać do Afryki, inaczej byłby zginął w ciągu kilku miesięcy, a tam wyzdrowiał w krótkim czasie. Od razu sam sobie nakopał diamentów i już zakłada firmę potężną. Ach, cóż to za chłopiec! Co znaczy chłopiec? Jeden na miliony, człowiek jutra. Powiadam, suchotnik, jakieś-takie brylanty w oczach mu się palą, a on powiedział sobie: Afryka moja! Od Cap do Kairu — świat mój! I wiecie — Rotszyld już się nim interesuje.
 Joseńko zainteresował się:
 — Taki młody? To Żyd?
 — Nie, to Anglik, syn pastora.
 — A ma ojca, ma rodzinę?
 — Nie, sam samiutki, Mutterseelenallein — sierota. A sam od razu stanął na nogach.
 Joseńko ciekawił się nadal:
 — I z tego sieroctwa taki zawzięty do bogactw?
 — Nie, to nie dla własności tylko, nie dla korzyści własnej, nie aby jeść i pić. Brylanty trzyma mocno w rękach, będzie trzymał coraz więcej, a sam skromny, książki lubi czytać. Powiedział sobie: kapitał zrobię, już mam, a potem tych kapita-