Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/160

 — Bo czort główny do błota przynależny i z tego chętny, bo to jego robota z pierwowieku. Przeto z czorta i dla piekła są ci, co zawlekają ludzi do takiej roboty. I także tacy, co dają się chętnie zawlekać. A chrześcijanin sierota cóż? Tylko z biedy daje się zapchać. Ale nie my!
 Foka spoglądał nań z politowaniem.
 — Wyście taki bywalec a nie widzieliście jak mosty budują?
 Matarha pocieszył się, znów się nadymał.
 — Ho-ho, jeszcze jakie mosty widziałem, tak jakby skały rozłupali i na nowo zlepili. I cóż z tego? Mnie do nich nikt nie śmiał zaprzęgać. Cesarski żołnierz, czerwony kołnierz — wara!
 — A jeśli pan cesarz da wam taki rozkaz na wojnie?
 Matarha pochylił głowę, a Bomba wyrwał się.
 — I cesarz nie śmie, bo gazda, gazda gazdy do błota nie zapcha.
 — To mosty niepotrzebne?
 — Po cóż nam mosty? — bełkotał Bomba. — Moje konięta takie, że każdą wodę choćby jak rwącą, przebrną, a najgłębszą, przepłyną. A jak kładka mi potrzebna, to w dwa dni wystawiam taką, że świeci się — bez błota.
 — Człowiek też z błota — mruknął Sawicki — i do błota wróci.
 Witrołom wygarniał z głowy i z głębi piersi.
 — Tak, ale już osuszony, czort błoci, Bóg suszy.
 — Takich jak wy nie osuszy — mruknął Foka.
 Łesio usprawiedliwiał się.
 — Wszystko by można, ale prawdę mówiąc w tej robocie najgorsze to, że sumienie zabłocone, bo w paskudztwie takim człowiek ciągle klnie: „czort, czort“. Czorta wzywa, aż go wywoła, a po co?
 — Oj wywoła, a wabić nie trzeba — zgodził się smętnie Niauczuk.
 Z błotnego sporu wynurzyło się coś więcej, niż sami oczekiwali. Witrołom mamrotał.
 — Dość nam, no dość tego, co Andrijko obiecuje.
 — Oj dość — westchnął Niauczuk, wywracając białka.
 — Czego dość? — pytał Foka.
 Witrołom wyciągnął z siebie z trudem.
 — Że kara ma być, powiada Andrijko, za tę żywą żywicę, cośmy tyle jej wytoczyli — bez potrzeby.