Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/201

 — Ile może być? — dopytywał się z kąta najmłodszy brat Iwan.
 Stary Koczerhan wahał się.
 — Pięćdziesiąt siedem? Albo więcej. No i patrzcie, pochowana czy nie, a nie gnie się rewasz. Kiedy górą prawo, zgoda i serce miłosierne, to tak jakbym tę mocną głowę pocałował.
 Koliba milczała, Witrołom westchnął.
 — Daj wam Boże za taką mowę.
 — I ja tak mówię — dorzucił Foka.
 Petrycio biedził się niezaradnie.
 — Od starych ludzi moc straszna... Ruszyć się nie można bez nich, czyż nie tak, paniczu?
 Sawicki bąknął niechętnie:
 — No tak.
 Stary Koczerhan brzękał wypaloną fajką o kocioł, wytrzepując ją niepotrzebnie. Uśmiechał się. Potem nasrożył oczy i nagle głębokie bruzdy na czole rozluźniły się i wygładziły. Jakby ściągnięte lejcami wlały się w głęboką poprzeczną bruzdę, co jak wrębana blizna wjeżdżała na nos, przedłużała się nosem. Odwrócił pół twarzy od watry ku kolibie. Prawa strona czerwona od watry i lewa zaciemniona uwydatniały nos hakowaty, jakby zawadiacki. Rąbnął fajką powietrze, otworzył szeroko usta.
 — A ja przeciw! — zawołał donośnie — przeciw temu, aby stary na zawsze wiązał młodych, aby ich życie giął na swoje koło. A także przeciw temu, aby młodzi porządek świata wywracali. Cóż to za sposób, mój Foko luby — wy człek luby, wy i godny, to tak — ale cóż to za nowa moda, bez obrazy, aby za darmo rozdzielać rodowe majątki. Zarobki ładne, dodatki jeszcze ładniejsze, jedzenie palce lizać, sarsama cesarska, ale ta spółka — nie!
 Koczerhan przerwał, oglądał się, wszyscy milczeli, przeto mówił dalej:
 — Za co? Nie mówię o bystreczanach, wzięli się przecież gołymi rękami do puszczy, ich rzecz. Ale ja? Tacy jak ja, wstydziłbym się tysiączki niespamiętane w besahach dźwigać do domu. Plecy by mi paliło. A moi bracia czyż nie tak samo? — zapytał ostro.
 — Tak samo, tak samo, — powtarzali pokornie bracia Koczerhany.
 — A wy Ferkaluku? — zwrócił się do rodaka ze Stebnego.