Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/204

czy mózg, u starych ludzi wysycha i nie może złapać niczego nowego.
 Kraszewski warknął ponuro.
 — Niech wysycha, niech zeschnie, będzie więcej dla nas do rozdziału.
 Sawicki przerwał ostro.
 — Tak się nie mówi do starszych!
 Kraszewski spokorniał, twarz znijaczyła mu się, uśmiechał się głupio.
 — Zostawcie go, niech mówi — uspokajał stary Koczerhan — wolno Foce i Szumejom darować, lasy odrosną, a innym wolno przyjmować, albo nie przyjmować. Ja mówię za siebie i za braci, ale wam to powiadam, Foko, z tego wszystkiego więcej pijaństwa będzie niż gospodarstwa, a nawet będą długi i weksle także. O grunt niełatwo, a ci co najporządniejsi, gdy się zbogacą, przebiorą się, wyskoczą z naszego stanu i taka będzie nauka.
 Gucyniuk mruknął ponuro.
 — Tanasij Urszega to samo mówi.
 Foka ożywił się.
 — Właśnie o tym też chciałem mówić, ksiądz Buraczyński doradza, aby dać pieniądze do kasy w Kosowie na to, aby się nie zmarnowały, a potem rozglądać się za gruntami.
 Kraszewski żachnął się.
 — Jedną ręką dają, a drugą odbierają dla kasy.
 — Spółka z kasą to spółka zająca z lwem jak w bajce — zaśmiał się Kimejczuk.
 — Zarobek dla robotników, czy dla kasy? — zapytał cicho Tomaszewski.
 — Macie! — śmiał się Koczerhan — do dawania ty, do brania ja. Nauka. —
 — Chodzi o to — tłumaczył jeszcze Foka — że pieniądze do kasy da kto zechce, nie z musu, tylko z rozumu, aby mieć w pogotowiu nietknięty pieniądz, gdy trafi się grunt, bo gruntu nie sprzedają na targu w Kosowie.
 Kimejczuk śmiał się zuchwale.
 — Ma jakiś urząd z kasy siedzieć na moich pieniądzach, to lepiej niech u mnie za piecem przeleżą.
 Stary Koczerhan westchnął.
 — Zostawmy to na dzisiaj — orzekł spokojnie — każdy zrobi, jak zechce, a teraz niech powie, kto ma co przeciw rewaszowi.