Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/217

 — Grajcie, jeśli chcecie, ale według zwyczaju nie godzi się grać w karty w butynie.
 Sawicki usiłował bronić Jasia.
 — Mój ojciec kładł pasjanse z kart nawet w święto, ale skoro taki zwyczaj —
 Tomaszewski zaciął wargi, złożył karty pośpiesznie.
 — Tak, paniczu, zwyczaj, rozumiemy się. — Schował karty do kieszeni.
 — A cóż wolno? — pytał Kimejczuk.
 Witrołom obruszył się.
 — Wszystko wolno, byleby się godziło. Zagadki wolno.
 Harasymko zgłosił się.
 — Ja powiem zagadkę.
 — Powiedz, powiedz — zachęcali kompany.
 — Zagadki — wołał Petrycio.
 — Zagadki, zagadki — powtarzano coraz głośniej.
 Harasymko spoglądał figlarnie na Jasia.
 — A czy wszystko jedno jakie zagadki?
 — Zagadka zagadką — uspokajał stary Koczerhan.
 Harasymko ogłosił.
 — Szymbałe, szymbałe — panna cieniutka, dziureczka malutka, dwa palce trzymają, a dwa pchają, duszko słodziutka!
 Mandat zarechotał, kompany rechotali, śmiech głośny jakby rżenie przeleciał przez kolibę.
 — Zaczyna się — mruknął Witrołom.
 — Cóż się zaczyna? — spytał Jasio chłodno.
 — Widać co — odpowiadał poważnie Witrołom.
 — No, zgadujcie — nalegał Harasymko.
 — Któż nie wie — śmiał się Mandat.
 — To mówcie — zachęcał Harasymko.
 Milczeli wszyscy, jedni, bo obznajmieni z zagadką, inni, aby nie naruszać butynu, inni wreszcie z obawy przed pułapką Harasymka.
 — Zgadujcie — śmiał się Jasio. Ogłosił po chwili: Igła.
 Cieszyli się wszyscy, najwięcej sam Harasymko.
 — No dalej, dalej Harasymku, jeszcze — prosił go Mandat.
 Harasymko opanowując śmiech, ogłosił:
 — Szymbałe, szymbałe — prosył chłopec u diwki dyrki, ona każe: touste majesz, ne upchajesz...
 Rechotano znów lecz nikt nie odgadł. Harasymko mimo próby nie odsłonił zagadki. A gdy go proszono natarczywie i powszechnie o dalsze, mówił dalej.