Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/233

powstrzymać. Domagali się wreszcie, by zacząć robotę. Nawet Sawicki widząc, że burza się nie kończy, a nie widząc celu przerwy, skłaniał się na stronę większości. Foka spoglądał to na najmitę ojcowskiego Trofymka, to na Andrijka, to na Iwanyska, a Witrołom z zakłopotanym chytrze uśmiechem przypomniał Sawickiemu:
 — Pamiętacie, paniczu, znak sprzed świąt?
 Sawicki machnął ręką:
 — Pamiętam, i nic nie było z waszego znaku.
 — Nie było — wtajemniczał smętnie Witrołom — bo wisi nad głowami, nie wyczerpany.
 — Niech sczeźnie znak — klął Tomaszewski.
 — Niech go czort sobie wykarbuje na huzycy — bluźnił Kraszewski.
 W odpłacie za bluźnierstwa Mandat i Giełeta, jakby się umówili, kłuli żabiowców jadowitymi przytykami.
 — Wszystko przez bezwstydne zagadki — twierdził Mandat — chociaż sam słuchał zagadek z zachwytem.
 — I karty w dzień rewaszowy — dodał ponuro Giełeta.
 — Kto wie, może? — przyznał Witrołom.
 Cwyłyniuk, chcąc przerwać przekleństwa i docinki, żartował:
 — Nasz ksiądz zakręca chytrze na kazaniu, że Hospod za karę nałożył pracę na człowieka, a tu stój, nieprawda! Któż nie widzi, że to czort na utrapienie nasze nakłada nieróbstwo.
 Petrycio podtrzymywał żarty.
 — A przedtem mówiliście, że czort otwiera drogę w świat, dla ruchu, dla handlu, dla pieniędzy.
 — Jak mu potrzeba — odpowiadał Cwyłyniuk. — Kiedy widzi, że w domu rewasz i zgoda, wypędza w świat. A kiedy widzi, że w pracy zgoda, nakłada nieróbstwo.
 — Wszystko przez Harasymka — śmiał się Petrycio. — Trzepał zagadkami aż zbudził czorta.
 — Tak, tak — wesoło godził się Cwyłyniuk. — Bez Harasymka czort przespałby całą zimę, a teraz zły, i macie.
 Rozeźlony Giełeta cedził ważnie:
 — Śmiejcie się zdrowo, a dziewki leśne zbudzone nakładą pułapek, na niebojów także... pojedziecie gładziutko na dno, na sam spód, do Baby Lodowej.
 Pechkało przerażony i zły na wszystkich za ich niewczesną głośność, nie mógł się opanować.
 — Szanujcie żywocinę, dajcież się jej poskarżyć! A wy jej