Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/237

szeptano. Chroniąc się, rozprysnęli się ku kolibie. Nadaremnie Foka i Sawicki wskazywali, że są w bezpiecznym miejscu, że wszystko ucichło. Zebrali się wreszcie ponownie wokół Foki i znów wołali Iwanyska i Witrołoma. Usłyszeli w odpowiedzi kilkakrotne słabe wołanie od strony Zajęczej Paszy. Żyli. Andrijko Płytka i Sawicki bez namysłu rzucili się ku jarowi, mknąc lekko po stwardniałym śniegu. Pozostali milczeli na razie jak ogłuszeni, potem każdy pytał to samo:
 — Skąd kłody? Skąd ruszył cały budynek kłód na ryzę?
 Foka wypytywał:
 — Co stało się z portaszem z Zajęczej Paszy?
 — Przekazaliśmy go Biryszowi po świętach — odparł Matarha.
 Birysz potwierdził:
 — Tak, zryzowaliśmy i zmygłowaliśmy w porządku.
 Znów milczeli, a Łesio Karawańczuk wyrwał się nieśmiało.
 — Ależ to nie z Zajęczej Paszy portasz, tylko znad Pohanej Hołowyczki.
 — A komu przekazaliście Pohaną Hołowyczkę? — pytał Foka Matarhę.
 Matarha milczał, a Giełeta odpowiedział pochopnie:
 — A komuż? Biryszowi, zaraz po świętach.
 Birysz kiwał głową przecząco:
 — Mnie nie.
 — A komuż innemu? — nalegał Giełeta. — Oddaliśmy wam przecie po świętach cały odcinek.
 — Mnie nie, nam nie — potwierdził Pechkało. — Nawet nie słyszałem o żadnej Hołowyczce.
 — Tak — dodał Birysz. — Zastaliśmy wszystko zasypane śniegiem —
 Łesio wyjaśniał suchym kościstym głosem:
 — Pohana Hołowyczka jeszcze dalej i wyżej niż Zajęcza Pasza, na ukos na lewo w klinie jaru. Skała, wydziurawiona, źródło z niej ledwie syczy. Portasz złożyliśmy na skale, powyżej i na lewo od ryzy.
 — Nie słyszałem nawet o tym wszystkim — odburknął Pechkało.
 — Nie słyszeliśmy — potwierdził Birysz.
 Bezdźwięcznie i spokojnie Łesio przypomniał swoim:
 — Tam to Iwanysko wyśledził przed świętami gniazdo żbików i przyniósł młode w worku do koliby. Przyniósł też blaszankę pohanej wody, co nie zamarza. Z młodymi żbikami była