Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/238

komedia, foszkały, skakały nam do oczu, i pod dach koliby. A woda groźna, nie tylko skałę, nawet naczynie blaszane przeżera. Iwanysko odniósł żbiki na miejsce, a dla wody wykopał dół i nakrył ziemią. Pamiętacie?
 — Któż nie pamięta — mówił Bomba z przejęciem. — Portasz na skale, tuż nad zakrętem, ale na lewo. W tym miejscu panicz najwięcej się namęczył, ryza najtrudniejsza.
 — To wszystko było przed naszym przyjściem, to jasne — dodał spokojnie Birysz.
 — Tak, tak, przed świętami — potwierdził Łesio.
 — Od tegoż czasu ileż warstw śniegu tam napadało — tłumaczył Matarha.
 — Tak — mówił Łesio z troską — może śnieg przeważył portasz, a może sama hołowyczka —
 — I nikt się o to nie zatroskał? — pytał Foka.
 Łesio sam jeden usprawiedliwiał wszystkich.
 — Święta, śniegi, nowi ludzie, zresztą wiatr, odwilż, a skała stroma.
 Foka nalegał jeszcze, dopytywał za porządkiem każdego z bystreczan. Nikt więcej nic nie pamiętał, czy nie chciał pamiętać. Wichrynka rzucił się naprzód, jakby chciał coś powiedzieć, potem zamachał rękami, schował się w kupie.
 Pechkało wybuchnął:
 — Pech! zasadzka umyślna, a zatajona, aby nas zniszczyć, trzymałem, póki mogłem.
 Foka rzucił się ku niemu.
 — Wiedzieliście o portaszu?
 — Ależ nie wiedziałem — ciskał się Pechkało. — Znak czyhał, a ja trzymałem modlitwami.
 Mandat warknął.
 — Ładne modlitwy, bez krzyża świętego.
 Pechkało rozjątrzył się:
 — Tak, to wasz uśmiechnięty pobratym, ten czort, spuścił nam portasz na kark.
 Foka nie rozumiał:
 — Kto spuścił?
 — Któż jak nie Łełyk cichołazy, wasz cacany Iwanysko — wypalił Pechkało.
 Foka rozkrzyczał się:
 — Po cóż spuścił, opamiętajcie się!
 Giełeta, ściskając kułaki, przybliżył się do Pechkała i cedził wściekły: