Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/240

mnie po pas. Skrzepłem jakby mnie gad urzekł, a tu Iwanysko gwizdnął, zbudził mnie i my obaj skokiem wysoko na brzeg. Kłoda chrypi, chrypi dalej powoli, aż tam w górze coś rozsadziło się, jakby prochownia pękła, a z tego kamienica rozsypała się. Portasz runął, ryza strzaskana, koniec świata.
 Milczeli wszyscy, przerażenie udzielało się, tylko Andrijko rzekł spokojnie:
 — Dzięki Bogu wysypało się, mogę już jechać do domu.
 Z kolei Foka opowiedział przybyłym o rozsypanych mygłach i o strzaskaniu ścian stajni. Znów milczeli, starali sobie wyobrazić, zrozumieć. Foka otrząsnął się wreszcie, zapytał Witrołoma:
 — A kto zostawił portasz nad Pohaną Hołowyczką?
 Witrołom otworzył usta.
 — Choćby mnie zabili, nie wiem.
 Foka raz jeszcze pytał za porządkiem bystreczan, żabiowców i wszystkich. Wzruszali ramionami, tylko Pechkało wypalił:
 — Mnie nikt nie oszuka.
 Foka znów pytał Witrołoma:
 — A do świąt wy trzymaliście odcinek?
 — Ja — przyznał Witrołom.
 Foka ściągnął twarz, przygryzł usta, lecz hamował się i pytał:
 — A portasz został na miejscu, nie wyparował?
 — Został — wytchnął Witrołom.
 — I nie przekazaliście go nigdy nikomu?
 Witrołom milczał, Foka poczerwieniał, rozgniewał się po raz pierwszy w butynie.
 — Czegóż oczekiwać od innych, kiedy najstarszy z Bihołowych, rodem z Mogoriów, ojciec dziewięciorga dzieci, nie wie, co robi. Z Andrijkiem nie byłoby takiej hańby.
 Witrołom skamieniał, szeptał ledwo dosłyszalnie:
 — A mówiłem wam, bez Andrijka butyn nie butyn, ino czysty strach.
 Andrijko opamiętywał twardo:
 — Nie mówcie tak, czasem człowiek sam nie wie, winien czy nie. Bogu dziękujcie za znak, i dobrze.
 Sawicki mówił z trudem, wzburzony i rozżalony:
 — Wszystko od zwady durnej, handryczenia się przeklętego! Gdybyście w zgodzie pracowali, przekazalibyście portasz bez pośpiechu, w porządku. Taka ryza — Boże!