Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/247

 — Amen — powtarzali sennie robotnicy.
 Wszyscy już prawie leżeli, a niektórzy zasypiali. Oddychali to głęboko i pełnie, to chrapali równomiernie głucho, jak pogrążone w śniegu piły. Tym głośniej słychać było wyzwolone wody. Mruczały we mgłach, chóry ich potężniały, czasem przedarł się jakiś bełkot fali wyswobodzonej upadkiem bryły lodu, czy ponownie ścinanej mrozem.
 — Słyszycie jak grają? — szeptał Cwyłyniuk.
 — Na pogodę — odmruczał stary Koczerhan.
 — Bogu dzięki — odszeptał Cwyłyniuk.
 — Dzięki — powtarzali drzemiący butynary.
 Sawicki podniósł się wpół z posłania i powiedział głośniej:
 — Dziękujmy Bogu za dzień dzisiejszy, a ślubujmy rzetelność. Mój ojciec — świeć mu Panie — pouczał: czyż Pan Bóg mógłby opuścić rzetelnego? Nigdy w świecie.
 — Nigdy w świecie! — mruczeli butynary chórem.
 — Tak — wyszeptał odrobinę głośniej Cwyłyniuk — za dzisiaj dzięki, za pogodę dzięki, a za człowieka największe dzięki.
 — Największe dzięki — powtarzało drzemiące echo.
 Do wtóru wodom pomrukiwał stary Koczerhan, jak fala co wciąż napływa na ten sam głaz.
 — Tak, tak. Foka-panicz, ojciec-matka, Petrycio-karmiciel, Maksym-Andrij, ratownicy, a najtężej Iwanysko z lasem trzymał rewasz wierny.
 — Wierny — godziło się drzemiące echo koliby.
 — A nie mówiłem? — znów kapinkę głośniej rozszeptał się z lekkim śmiechem Cwyłyniuk. — Kogo szuka rewasz? Człowieka.
 — Czło-wie-ka — łamało rozklejające się echo zasypiającej koliby.
 Leżąc w kuczki przy watrze Harasymko zachichotał i zapaplał:
 — A nie mówiłem! Kto najchytrzejszy?
 — Najchy-najchy-najchytrzej — kołysała sama siebie zasypiająca koliba.
 Stary Koczerhan poprawił twardo:
 — Bóg najłaskawszy.
 — Najłask-najłask-najłaska — wytchnęło gasnące echo uśpionej koliby.