Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/250

czy. I co komu z tego? W tych domach ludzie niedobrzy, twardzi. Dobry człowiek tylko w takiej chacie, co do ciała ciasno przylega jak serdak.
 — A bogacz niedobry? — dowiadywał się Petrycio.
 — Nie może być dobry, nie ma czasu i nie chce. Bóg z tego nazywa się Bóg, że bogaty. I cóż? Jeśli on naprawdę bogaty, to on nie żaden Bóg, bo niedobry, a jeśli on biedny, to taki sam Bóg jak ja.
 Słuchacze śmiali się głośno, niemal z zachwytem. Pańcio spoglądał podejrzliwie, namyślał się, kaszlał i śmiał się dalej.
 — A jakiż ten Bóg naprawdę? — dopytywał Petrycio, pokrywając śmiech smętkiem.
 — Py-pytajcie księdza, je-jemu za to płacą — jąkał się Pańcio. — A teraz i ja Bóg.
 — Cóż za Bóg?
 — Łapię pstrągi, zjadam i grzeję się. Bóg także łapie nas na wędkę i grzeje się.
 — Nie ma co jeść bidny Bóg? — litował się Petrycio.
 — A cóż innego będzie jadł?
 Cała koliba huczała śmiechem.
 — To po co stworzył świat? — pytał niestrudzony Petrycio.
 Pańcio zaśmiał się dziwnie.
 — Che-che-che, kto stworzył świat, dobrze wiem, a wam nie powiem. — A Bóg też chce coś mieć z tego. A zresztą — Pańcio machnął ręką zagadkowo, powracał do swego. — I dokądże pojadą wasze kłody? Do bogaczy, tam gdzie nikt nie ma serca.
 — A któż ma serce?
 Pańcio namyślał się.
 — Są może gdzieś tacy, sami bidni, sami durni. I naprawdę durni, bo wciąż myślą, że się zbogacą, a to darmo.
 Foka nie kpił z Pańcia, powiedział rezolutnie.
 — Patrzajcie, Pańciu, durni my czy nie, zbogacimy się czy nie, a przecież coś zrobiliśmy tutaj, żyjemy jako tako —
 — Zrobiliście — przerwał Pańcio — ha, u bogaczy nie takie budowle. A dla bidnego człowieka nie ma u nich miejsca ani nory. I nie takie hacie u nich, woda z żelaznej haci spada na żelazne koło, z tego iskry jak błyskawki ruszają maszyny. Wszystko kręci się samo, robotnicy już niepotrzebni, niech zdechną! A bogacze tylko złoto zgarniają, zgarniają...
 Mandat rechotał, trzęsąc brzuchem.
 — Z wody zgartują?