Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/261

bolało mnie, kiedy pędzili przez pałki leszczynowe? I teraz boli. —
 — Cóż was boli? — odważył się Sawicki.
 Pańcio ożywił się.
 — Pa-paniczu Sawicki, za-zapytajcie lepiej, co nie bo-boli! Rana koło rany. I za co? Gdzież mnie, paniczu, do rachmańskich zachcianek!
 Petrycio nie drażnił już starego.
 — A wiecie, Foko — zaśmiał się Pańcio — nie sprzedacie dobrze waszych kłód, jeśli będziecie wędrować — tamtędy...
 — Dokąd wędrować? — zmarszczył się Foka.
 — Razem z Maksymem, tym z Jaworza. Widziałem go, ani jednego słowa nie przemówiliśmy do siebie. Widywałem już głowacza niejednego, biskupów, mnichów też. Nawet cesarzy obu widziałem, starego i młodego. Oni tacy sami jak my. I gorsi, bo z bogaczami. A ten Maksym —
 — Jakiż on? — pytał Foka.
 — Sa-sama tęsknota — odkaszlał Pańcio.
 — Cóż to znaczy?
 — Nosi go ta tuha po światach, otwiera mu oczy, uszy —
 — To wy przecie myślicie, że są gdzieś Rachmanowie.
 — Kiedyż mam myśleć, bratczyku — Pańcio kaszlał znów i znów mówił — a jeśli są, to cóż z tego? Tu do nas nie przyjdą na pewno, ani im to w głowie. A my tutaj po to wszystko.
 — Po co wszystko?
 — Aby pić, do końca pić co gorzkie, co obrzydliwe, gnojówkę samą żłopać, truciznę.
 Petrycio znów zaczął.
 — Kiedy Rachmanowie są, to i Bóg czuwa.
 Pańcio opuścił wargę, skrzywił się żałośnie.
 — Chłopcze, nie ciągnij mnie za język! i daj mi już raz spokój z twoim Bogiem — kaszlał znów długo, nikt nie śmiał się z Pańcia.
 Zawierucha huczała bez przerwy wokół koliby. Sawicki zmiarkował, że smutno, zgłosił się.
 — Chcecie, to wam zaśpiewam nową żabiowską pieśń z Synyci? Niedawno, na zeszłorocznym Jordanie żabiowcy uznali, że główna, najpiękniejsza ze wszystkich.
 Mandat mruknął.
 — O łydkach babskich czy jeszcze dalej?
 — Ależ nie! — obruszył się Sawicki. — O dawności i jeszcze o tym, co będzie.