Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/282

 — Coś będzie — westchnął Witrołom.
 — Nie — orzekł stary Koczerhan — to nie żaden pohany duch, to głos bez ciała. Cały świat głośny, a taki wesoły szuka sobie wesołego.
 — Może być — zgodził się Mandat — tylko po co drapie znienacka? I zanadto już się przyczepił.
 Stary Koczerhan ogłosił:
 — Cóż dziwnego, czas taki ładny, że pstrąg by zaśpiewał. I opowiadają, że komuś śpiewa.
 — Komu śpiewa? — pytał Mandat.
 — Kto go słyszał? — wątpił Giełeta.
 Koczerhan nie odpowiadał, a Witrołom z trudem wygarniał słowa z głębi piersi.
 — To możliwe, to pewne, że gdy wodne dychanie wyzwoli się spod lodu, zaśpiewa sobie raz na rok i są tacy co słyszeli.
 Cwyłyniuk dosłyszał z daleka, obrócił się. By nie płoszyć ryby Pańciowi mówił półgłosem:
 — To pewne, że słyszeli, ale taki nigdy nikomu się nie przyzna —
 — Dlaczego się nie przyzna? — pytał Petrycio.
 Bomba wybełkotał:
 — Bo życie zmarnuje i broń Boże —
 — Ależ ryby są nieme — przerwał Giełeta.
 Petrycio wywracał oczy, mówił z przyduszonym śmiechem:
 — Jest takie miejsce, jest, gdzie nabywają się pstrągi na weseliskach, ale tam hałas okropny.
 Sawicki popatrzył nań surowo, chrząknął i mruknął:
 — Po co opowiadać niebylice.
 Petrycio pośpieszył się, jakby się usprawiedliwiał:
 — Cóż to szkodzi, takie sobie bajki.
 — Bajki nie bajki — ciągnął Witrołom z natężeniem — a tam gdzie morze podziemne wystawia jedno oko z podziemi, tam śpiewają wiosną w jakieś święto, ale nie wiem w które.
 — Słyszeliście? — pytał Petrycio niewinnie.
 — Skądże? — odpowiadał Witrołom — nie byłem tam, ale są tacy —
 Sawicki i Petrycio oglądnęli się wzajemnie, a Witrołom ciągnął dalej:
 — No i niedobrze, taki co słyszał, może naokoło roznieść biedę jakąś, zarazę. —
 — Od śpiewu pstrąga zaraza? — pytał Petrycio.