Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/343

 — A ojciec?
 — Nie miał czasu, pognał za drugą ciotką.
 Marijka rozłożyła ręce. Dostrzegła, że odpoczywający żabiowcy zauważyli ich rozmowę, pokazywali palcami i śmiali się głośno. Nie zwracając na to uwagi znów pytała:
 — Wy łatacie garnki?
 — Ła-łatam, ale jeszcze lepiej rozbijam — zachwalał się Pańcio.
 — Po cóż?
 — Aby było co łatać.
 — To może przyjdziecie kiedy do Krzyworówni, do nas, do Szestunów.
 — Po cóż? — żachnął się Pańcio niechętnie.
 — Garnki połatać, to wasza robota, czyż nie tak?
 — Moja robota, ale lepiej się powiesić.
 Marijka przeraziła się.
 — Człowiecze, po cóż wieszać się?
 — Aby nie robić tej roboty.
 — A cóż wy robicie na butynie?
 — Objadam ich.
 — To dobrze, przyjdźcie do nas także podjeść trochę, czyż my gorsi?
 — Nie gorsi, ale za to musicie pokosztować papryki z pieprzem, to w język — Pańcio zaciął się.
 — Jakżeż to?
 — To w język was naszczypie, tutaj wszystkie języki poparzone.
 Marijka śmiała się głośno, ubawiona pytała:
 — A wy zawsze tak dziwnie mówicie?
 Pańcio ożywił się kapinkę.
 — Mówię za dużo, nie ma komu słuchać, z tego oniemiałem.
 Marijka mówiła ciepło:
 — Jak to oniemieliście, mówicie aż lubo, tylko dziwnie trochę.
 — Mówię bom nie ryba, a gdybym był rybą, ha —
 — Jakże rybą? — pytała Marijka.
 — Toby prędzej koniec, a tak to, ha —
 — Wam niedobrze?
 Pańcio nagle odwrócił się twarzą do Marijki, podniósł głowę, oglądał ją surowo. Odpowiedział: