Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/344

 — Ba-bardzo dobrze, tylko głowa zawadza wciąż, nawet we śnie.
 — Co takiego zawadza?
 — Po-powiadam głowa, gdyby ją zdjęli, zaraz by bardzo dobrze.
 — Bez głowy, jak to? — wciągnęła się Marijka jak w bajkę.
 — Bez głowy prosto do nieba.
 — Jak, jak? — pytała Marijka.
 — Bez głowy człek durny — do nieba przynależny, i dobrze, no — niebo. A na ziemi wciąż z głową, z tego kłopot największy.
 Marijka także nabrała ochoty do przekomarzania.
 — A wy lubicie tańczyć?
 — Z pstrągami tańczę wciąż, łapię aby im było wesoło.
 — Jakże wesoło?
 — Każdemu gdy go zjedzą.
 — A nie temu co je?
 Pańcio rozgadał się.
 — Zjedzony ma spokój, sam jeść nie chce i nikt go więcej nie zje. A temu co je najgorzej, wciąż głodny, nigdy się nie naje. Pchły i wszy męczą się najgorzej.
 — I one się męczą?
 — A któż? Tyle mają do zjedzenia, a nigdy nie skończą.
 Marijka skrzywiła się nieznacznie, zmieniła przedmiot pytań.
 — A wy kogo lubicie najwięcej na butynie?
 Pańcio odparł bez zająknienia.
 — Fokę bo najdurniejszy.
 Marijka zaśmiała się dziwnie.
 — A nie najrozumniejszy?
 — Gdyby był rozumny, to wypędziłby mnie od razu na śnieg, a butynarów zaraz potem za porządkiem.
 — I któż by mu robił robotę?
 — Co tygodnia kto inny, tak jak urządzają mądrzy bogacze w świecie: wyrzucać! wypędzać! inaczej zbankrutują.
 — Co to znaczy?
 — Wiecie co bank? — pytał Pańcio.
 — Nie.
 — Ul wielikański, pieniądze wciąż wlatują, brr-brr-bzz-bzz — nakrwawione bąki, roje pieniędzy.
 — A może to nazywa się kasa, jak u pana i w urzędzie?
 — Kasa to durnica, to nic, a bank rzyga złotem aż na ulicę,