Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/345

niech durnie chapią! No i złakomią się durnie, zaczną chłeptać, poparzą gardła, utopią się w smole, a on dalej tylko chłepce i chłepce i łyka to, co sam wyrzygał razem z nimi.
 Marijka skrzywiła się bezbronnie, szepnęła:
 — A Foka kogo łyka?
 Pańcio zniecierpliwił się.
 — Po-powiadam nie łyka i z tego zbankrutuje.
 — Co to znaczy?
 Pańcio rozjąkał się:
 — Ga-gadaj z wami, brzuch mu się rozpruje, pęknie mu cały bank i będzie taki bank jak ja. Sam gnój!
 — Jakiż to?
 — Zgryzoty same, taki co karmi świat, nie ma kropli rozumu.
 Marijka ośmieliła się.
 — To żaden ojciec nie ma rozumu?
 — Skąd ojciec do rozumu?! No, ale dobrze mu tak, bo ojciec, połknął wędkę, posiał się, no i ma dzieci, niech go grzebią, one od tego. Ale całego świata ojciec to najdurniejszy z durniów.
 Marijka żachnęła się lekko, oczy jej zabłysnęły, jastrzębia ich oprawa zaostrzyła się surowo.
 — Czemu najdurniejszy? Cóż wy wygadujecie.
 Pańcio upierał się ze złością:
 — Najdurniejszy, bo wszyscy niecierpliwią się aż pękają, aby go pochować za to że ojciec. Na rodzonego ojca pogrzeb tylko dzieci czekają, no i może wnuki trochę też. I tak trzeba, a wszystkim innym tak sobie, fuk! Czy żyje czy zdechnie nie dbają. A na takiego, co karmi cały świat, cały świat czyha z łopatami, nie może się doczekać. Łopata koło łopaty, jak daleko spojrzeć.
 Głęboki cień ogarnął jar, od haci ciągnął chłód. Marijka wstrząsnęła się, wstawała powoli, zakończyła rozmowę:
 — No, to przyjdźcie do nas, garnków do łatania jest dość, durnych też starczy, będą wam radzi, a wy ich lubicie.
 Pańcio uśmiechał się bezradnie:
 — Boję się, szkoda mi was.
 — Kogo szkoda? — pytała Marijka.
 Pańcio zerwał się, przystąpił bliżej i rozpędził się w porywie.
 — Was szkoda, wy na całe góry zorza jasna, obraz prawdzi-