Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/363

rego Koczerhana na drugim końcu stołu, wstał, podbiegł żywo i zdobył się na ciepłe powitanie.
 — Niech mówią co chcą, a tam gdzie jest Tanasij Koczerhan, tam musi być „recht“.
 Koczerhan rozmarszczył się, pomrukiwał coś przyjaźnie, a Joseńko pospiesznie wrócił na miejsce. Cienkie, długie nogi jego, w grubych niegdyś białych, teraz brudnych pończochach, kobiecymi ruchami migały spod długiego chałata. Zwalił się na ławkę, zdjął kapelusz, i poprawiając jarmułkę odsłonił długie jasne pejsy wcale nie posiwiałe. Ręce drżały mu ze zmęczenia czy z poruszenia, a długie, kręcone i złociste pejsy kiwały się nieustannie. Nie mówił, wzniósł oczy jakby się rozmarzył.
 — Aleś poczerniał od wiosny i od wierchów, Joseńku — mówił Foka.
 Karczmarz uśmiechnął się gorzko, odpowiadał skąpo lecz z naciskiem:
 — Z wiosennych kłopotów. A ty także wyschłeś, Foko, czyś nie chory?
 Foka machnął ręką, pytał dalej:
 — Wiosna szczytami?
 — Biało a gorąco, chucha jak z pieca, trochę za prędko.
 — Śniegi zapadziste?
 — Skądże!? Pod nogami istny kamień, śnieg twardy jak chodnik w Czerniowcach, a powietrze gorące.
 — A na zboczach już czarno?
 Joseńko skrzywił się:
 — Mało, nawet na mojej Wesnarce jałowiec i ciemięrzyca zaledwie wyłażą spod śniegu.
 — A po lasach?
 Joseńko ożywił się:
 — Różnie, bywają zjazdy takie miękkie i śliskie, że hej! Właśnie na Pohorylcu mój koń zjechał razem ze mną rozkraczony po kłodzie, tak jak chłopaki okrakiem się zsuwają. Wyglądało że koniec. — Joseńko zaśmiał się niedbale.
 — I nic? — pytał Foka zaciekawiony. Joseńko wydął wargi wzgardliwie:
 — Nie taki koń, praktyk, za to pan woźny nałykał się strachu. Coś im tam strąciłem na głowę. — Joseńko zaśmiał się głośno.
 Woźny Biłej, chudziutki wąsacz, nie miał ochoty do śmiechu. Piszczał wyczerpanym głosem: