Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/366

razu. Tyle dobra nabrali, mąki, krup, skóry, wódki, soli — i bach! sczeźli.
 Bomba bormotał:
 — Ot, żydowska dola nieszczęsna. Ja nie dałbym takim na borg ani za grosz.
 Mandat poprawił:
 — Powiedzcie lepiej żydowska durnota, łandać i latać wierchami przez takie pustkowia za kilku guldenami. Znam Raduł od dziecka, tam włos dęba staje.
 Giełeta cedził:
 — Lepiej dla niego teraz, że pustkowie i nie ma waszych Czornyszów, Mandatów, boby zbóje do serca przycisnęli żydowskiego zbója jak niegdyś Ormian.
 — Ja mówię jak człowiek o ludziach, a wy zaraz tniecie jak osa. — Mandat wstał obrażony, wszedł do koliby.
 Justynka już zaalarmowała kolibę i już Petrycio wraz z Pańciem, znosząc miski krzątali się około przyjęcia nowych gości. Joseńko, wciąż jakby rozmarzony oglądał butyn szeroko otwartymi oczyma. Patrzał ku haci, ku mygłom, ku ryzom.
 — Po gospodarsku — mówił z uznaniem — ale nam sąsiadom nie zanadto dajecie zarabiać.
 Foka usprawiedliwiał się:
 — Jeśli kupujemy to dużo naraz, głównie w Kutach, czasem w Kosowie, nawet w Czerniowcach, ale to co wy macie na składzie zawsze nam się przyda. Ot i teraz kupiliśmy u was wódkę i piwo.
 Joseńko uśmiechał się dwuznacznie:
 — A może wasz główny dostawca to Nykoła Purszega, ten z Hryniawy, co go nazywają Poperecznyk? On do Żydów największy poperecznyk, poprzysiągł sobie, że naszych z handlu wykurzy z całego powiatu.
 Foka odpowiadał:
 — Sam wiesz, że z tymi kupcami, których naraił Nykoła nic nie wyszło, a właśnie twoi kupcy wygrali u nas. Chyba zapłacili ci coś za to?
 — Zapłacili — potwierdził Joseńko — a targowali się zawzięcie jak o własne dzieci. Mówili, że ty jesteś twardy, to i oni muszą być twardzi.
 — Jakiż tam twardy — śmiał się Foka — chcieli mi wsadzić swego nadzorcę. W moim lesie ja sam nadzorca. No i pogodziliśmy się. Gdzież tu twardość?
 Pańcio krzątając się koło stołu oglądał Joseńka zaczepnie,