Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/381

 — Obmowa? Nie powiadajcie byle czego, to nieprawda, przenigdy w świecie.
 Gucyniuk krzywił się jeszcze:
 — Obmowa nie obmowa, ale zapomną, powiedzą: nie było żadnego Foki, przyśniło się.
 Wójt nie poddał się, skupił się, rozwijał myśl wyższą:
 — Niech będzie sen, nie narzekajcie na sny, sny z wyższego miejsca idą niż codzienne żurby i troski.
 Cwyłyniuk godził z uśmiechem:
 — Kto z rewaszem żyje, nie zapomni, a kto przepije zarobki woli zapomnieć.
 Joseńko potwierdził:
 — Niejeden zapomni, jest taki nawet co zapomni zapłacić za to co wypił.
 Śmiali się głośno, lecz Gucyniuk zarzucił jeszcze:
 — To nie trzeba dawać.
 Joseńko przygotowany na takie powiedzenie westchnął i odpowiedział wyniośle:
 — Nie dawać? A co? Mam kamienie tłuc przy nowej drodze? Może by to i lepiej, alem już za stary. A wiecie sami dobrze, że w mojej karczmie nikomu nie dam się upić choćby prosił i groził.
 — To prawda — przytwierdził Cwyłyniuk.
 — To prawda — zgodził się Gucyniuk.
 Joseńko kończył:
 — Na starość nauczyłem się przynajmniej jednego: nic na kredyt.
 — Nauka kosztuje, kosztuje — żartował Cwyłyniuk.
 — Kosztuje — zgodził się Joseńko — nawet nie wiecie ile.
 Machnął ręką niecierpliwie, żegnał się z Foką.
 — Bądź zdrów, Foko, i nie zapomnij.
 — Pamiętaj i ty — odparł Foka.
 Patrzyli na siebie, Joseńko wstrząsnął się, skrzywił się boleśnie. Z żabiowcami odchodzili jeszcze córka starego Koczerhana i Marijka Szestunówna. Marijka przystąpiła do Foki, szeptała ledwie dosłyszalnie:
 — Ojciec wraca za tydzień, zajdźcie.
 Foka stropił się, opanował się zaraz, dziękował.
 — Po spławaczce, wracając z Kut zajdę, dziękuję wam, dziękujemy.
 Nie wiadomo skąd nagle Pańcio skoczył ku Mariczce i zapytał: